Wat we zelf doen, doen we beter. Het is een credo dat stoere Vlamingen, niet geheel in overeenstemming met hun bescheiden volksaard, steeds meer en luider hanteren. Een toenemend gild van centrum-rechtse tot extreem-rechtste politici spinnen naar het eind van de eerste decade van deze eeuw volop garen van het opgeklopte Vlaamse superioriteitsgevoel. Dat doen ze ongegeneerd op de kap van allen die ze als ‘profiteurs’ kunnen bestempelen, te weten migranten en asielzoekers en – vooral bij de laatste verkiezingen – Walen. Om de fiere Vlaamse borstklopperij tot ver over de taalgrens te etaleren werd op de 44ste verdieping van de New York Times Building een optrekje gehuurd. Het mocht wat kosten om Vlaanderen in the picture te zetten: ca. een half miljoen dollar per jaar. Het Vlaams Huis loste op in het immense New York tot een lallende en brallende Minister De Crem er met zijn zatte strapatsen heftig uit de bol ging. Nu de directeur van het Vlaamse Huis in opspraak komt, lijkt Vlaanderen in Amerika meer op een instortend kaartenhuisje. Daar gaan onze lieve Vlaamse centen die we toch maar liever niet geven aan ‘profiteurs’. Want wat we zelf doen, doen we beter. Terwijl het Vlaams Huis aan diggelen ligt, probeert Clouseau (zie foto) het Belgische Huis te redden. Nu ben ik allerminst een Clouseau-fan. Ik bezit geen kruimel affiniteit met hun muziek. Geef mij maar het experimentele, minder toegankelijke genre waarin groepen als Cocteau Twins en Portishead zich situeren. Toch wil ik de broers Wauters complementeren omdat ze het aandurven hun hoofd boven het maaiveld der melige liefdesliedjes te steken en - tegen de tijdsgeest in – stelling te nemen voor het behoud van het land waarvan de naam zo stilaan een scheldwoord dreigt te worden. Wie zich aan deze kant van de taalgrens nog als Belg durft te outen, wordt bekeken als een monarchistische oudstrijder. Misschien wordt het tijd om het stof uit onze driekleur te kloppen en onze nationale kroonjuwelen op te blinken. Onze tennismeisjes zijn intussen onze beste ambassadrices. Onze voetballers allerminst.
donderdag 10 september 2009
Leve België!
Wat we zelf doen, doen we beter. Het is een credo dat stoere Vlamingen, niet geheel in overeenstemming met hun bescheiden volksaard, steeds meer en luider hanteren. Een toenemend gild van centrum-rechtse tot extreem-rechtste politici spinnen naar het eind van de eerste decade van deze eeuw volop garen van het opgeklopte Vlaamse superioriteitsgevoel. Dat doen ze ongegeneerd op de kap van allen die ze als ‘profiteurs’ kunnen bestempelen, te weten migranten en asielzoekers en – vooral bij de laatste verkiezingen – Walen. Om de fiere Vlaamse borstklopperij tot ver over de taalgrens te etaleren werd op de 44ste verdieping van de New York Times Building een optrekje gehuurd. Het mocht wat kosten om Vlaanderen in the picture te zetten: ca. een half miljoen dollar per jaar. Het Vlaams Huis loste op in het immense New York tot een lallende en brallende Minister De Crem er met zijn zatte strapatsen heftig uit de bol ging. Nu de directeur van het Vlaamse Huis in opspraak komt, lijkt Vlaanderen in Amerika meer op een instortend kaartenhuisje. Daar gaan onze lieve Vlaamse centen die we toch maar liever niet geven aan ‘profiteurs’. Want wat we zelf doen, doen we beter. Terwijl het Vlaams Huis aan diggelen ligt, probeert Clouseau (zie foto) het Belgische Huis te redden. Nu ben ik allerminst een Clouseau-fan. Ik bezit geen kruimel affiniteit met hun muziek. Geef mij maar het experimentele, minder toegankelijke genre waarin groepen als Cocteau Twins en Portishead zich situeren. Toch wil ik de broers Wauters complementeren omdat ze het aandurven hun hoofd boven het maaiveld der melige liefdesliedjes te steken en - tegen de tijdsgeest in – stelling te nemen voor het behoud van het land waarvan de naam zo stilaan een scheldwoord dreigt te worden. Wie zich aan deze kant van de taalgrens nog als Belg durft te outen, wordt bekeken als een monarchistische oudstrijder. Misschien wordt het tijd om het stof uit onze driekleur te kloppen en onze nationale kroonjuwelen op te blinken. Onze tennismeisjes zijn intussen onze beste ambassadrices. Onze voetballers allerminst.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten