De witte kaart

Vandaag eindigt de nieuwe regularisatieperiode (15/9 – 15/12) voor asielzoekers die volgde op het jarenlange stijfgehouden been van Turtelboom. Ik ontmoette in deze tijdspanne van 3 maanden vele bange blanke mannen (en vrouwen) die – niet gehinderd door enige kennis van zaken – meenden te weten dat de poorten van ons landje weer eens open zouden zwaaien voor gelukszoekers en profiteurs. Niets is minder waar. De lijst van toelatingsvoorwaarden voor een witte kaart is lang en bezaaid met hindernissen. Zo moeten asielzoekers kunnen aantonen dat ze langer dan 5 jaar onafgebroken in België verblijven. Onbegonnen werk wanneer je al die tijd van hot naar her bent gestuurd, van kasteeltje naar opvangcentrum naar vluchtelingenhuis naar OCMW-woning naar… Ben je als asielzoeker geen vijf maar slechts drie jaar in het land dan maak je ook nog een kans om geregulariseerd te worden. Maar dan moet je kunnen aantonen dat je daarna meteen aan de slag kan bij een werkgever. Voorwaar geen sinecure. Want wie steekt er - op voorhand dan nog - zijn nek uit voor een illegaal? Toch hebben we dat voor mekaar gekregen. Na een slopende zoektocht heb ik een werkgever bereid gevonden om een asielzoeker in het dorp een ‘voorlopig’ arbeidscontract aan te bieden. Indien de man geregulariseerd wordt zal hij een job mogen uitoefenen waar geen Belg voor te vinden is. Om het regularisatiedossier verder te stofferen heb ik gelijk een steunpetitie bij de buren gedaan. Hartverwarmend in deze koude tijden. Ik heb ook enkele modelbrieven geschreven en ter ondertekening voorgelegd aan de schooldirectrice van de kinderen en de voorzitters van de verenigingen waarin de kinderen actief zijn. Copies van de schooldiploma’s van de kinderen en van de ouders die Nederlandse les volgen vervolledigen het aanvraagdossier. Daarmee hoop ik dat de verankering in de lokale gemeenschap, ook één van de vele voorwaarden, voldoende aangetoond is. Samen met een advocaat heb ik het hele bundel verder afgerond en nu ligt het ongetwijfeld ergens op een grote stapel in de hoofdstad. Het bange wachten voor een Tsjetsjeens gezin met vijf jonge kinderen is weer eens begonnen. Hopelijk kunnen ze binnenkort eindelijk hun oorlogstrauma verwerken in hun nieuwe thuis. Als ze hun witte kaart krijgen.