Een nieuw geluid in Hulshout

Als taxi-papa reed ik vorige vrijdagavond nietsvermoedend door het rustige Kempische dorp Hulshout. Pal in het centrum, ter hoogte van het dorpsplein, hoorde in plots enkele knallen op nauwelijks enkele meters afstand. Vanuit mijn ooghoek meende ik iets waar te nemen wat ik vagelijk als ‘een schermutseling’ kan omschrijven en er kwam zeker een zwaailicht aan te pas. Mijn medepassagiers-kinderen kwamen met een betere waarneming op de proppen. Zij hadden ‘iemand met een geweer’ gezien. Maar ach ja, kinderen en fantasie… Ik dacht aan vreugdeschoten zoals dat, weliswaar steeds minder, in zwang is aan de vooravond van een trouwpartij. En misschien was er wel een ijverige agent die daarvoor een GAS-boete aan het uitschrijven was. Of was er het ultieme overwinnigsfeestje van mijn partij aan de gang? Want voor het eerst in de geschiedenis van Hulshout was de plaatselijke, katholieke partij er niet in geslaagd een absolute meerderheid te behalen. Bovendien wordt het ene groene gemeenteraadszitje een heuse schepenzetel, want samen met 10 CD&V-mandaten vormt de groene verkozene de coalitie in de nieuwe legislatuur. Voorwaar een huzarenstuk, maar vooral een uitdaging van jewelste. Hoedanook, daar mag wel een vreugdesalvo voor afgestoken worden. Maar ach ja, volwassenen en fantasie… Alras bleek de realiteit even bitter als dramatisch. We waren getuigen geweest van de uitschakeling van een misdadiger door leden van het Speciale Interventie Escadron. De crimineel had enkele dagen te voren zijn ex-vriendin in koelen bloede doodgeschoten, was vervolgens naar Nederland gevlucht en nu alweer in België waar hij met zijn wagen in Hulshout – of all places – klemgereden werd. En zo waren wij ongewild figuranten in een politiefeuilleton waarbij de dader eerst op de politie schoot en daarna zelf dodelijk werd getroffen. Een nieuw geluid in Hulshout, het startschot is gegeven.