Rood van schaamte

Je zal in Herentals maar een groene verkiezingskandidaat op een rode lijst zijn. En niet zomaar een groene. Je bent zelfs gemeenteraadslid geweest voor de groene partij en je bent bovendien nog zo’n donkergroene die als natuurgids het lokale bosbestand al jarenlang koestert. Je wordt met veel poeha door de rode burgemeester binnengehaald om zijn groene flank af te dekken. En als van de weersomstuit vergeet je dat je zes jaar lang als groene jongen in een meerderheidscoalitie zat met de socialisten waarbij dezelfde burgemeester er een sport van maakte de ene na de andere groene maatregel af te blokken of minstens af te remmen. En dat je groene schepen haast genoodzaakt was om oppositie te voeren binnen het schepencollege. Met als orgelpunt dat bij de daaropvolgende verkiezingen in 2006 de socialisten de ‘lastige’ groenen lieten vallen en met de ‘gemakkelijke’ CD&V een nieuwe meerderheid vormden, terwijl de uittredende coalitie gewoon verder had kunnen besturen. De nieuwe socialist maakte het allemaal vanop de eerste rij mee. Bedwelmd door zijn nieuwe liefde laat zijn geheugen hem in de steek en vindt hij nog steeds ‘dat rood en groen perfect te combineren zijn.’ "Ik heb altijd gevonden dat groen en rood meer zouden moeten samenwerken", vertelt hij doodleuk aan de pers. “Ja, de SP.a is een partij van doeners”, voegt hij er strijdvaardig aan toe. Waarna zijn nieuwe partij een aantal monumentale, eeuwenoude, gezonde zomereiken in het stadscentrum omhakte voor een nieuwe verbindingsweg naar een parking van een warenhuis. Wat rest er nog van de groene socialist? Wellicht alleen het rood van de schaamte.