De relax-knop

De gemeenteraadsverkiezingen zijn alweer meer dan een maand verleden tijd. Bijna zo lang had ik nodig om terug in het gewone leven te stappen. Afkicken van de verkiezingen, wennen aan het alledaagse leven, het was een proces waar ik door moest. Ik durf me nu zelfs weer al eens te bemoeien in het huishouden. En banale onderwerpen (alles buiten de politiek dus) blok ik niet noodzakelijk dadelijk meer af. En vooral: ik heb tijd. Bij het eten is de smaak weer belangrijker dan de k(l)ok. En daarna moet ik niet (altijd) meer weg. En de telefoon gaat niet meer om de haverklap. De kinderen lopen niet in de weg. Ik ondervraag hen weer over school zoals voorheen. Ik ben terug hun papa. Van hen alleen. In de verkiezingscampagne was ik van iedereen. Dat kwam ook door de verkiezingsborden ‘met mijn kop erop’. Daarmee hoopte ik – als neveneffect weliswaar – mijn afwezigheid voor vrouw en kinderen te compenseren door hen toe te lachen wanneer ze naar school, werk en winkel reden. Door het publieke karakter miste het zijn privé-effect. Andere effecten van ‘mijn’ verkiezingsaffiches waren er des te meer. In het begin viel dat best mee. Vooral mijn dochter kwam fier van school, meldend dat klasgenootjes haar opmerkzaam maakten dat haar papa een politieker was. Gaandeweg werd die politieker speelbal van de grillen van natuur en mens. Zo stond ik nog maar pas overal netjes geplant, toen een stormpje over Vlaanderen trok. Ik begon van alle kanten te wapperen en moest herlijmd worden. Een keer werd ik op de straat geslingerd en werd ei zo na overreden. De natuur trok mij omver, duwde mij in hagen en kanten. Er was werk nodig om mij overeind te houden. Enkele dagen later kwam de natuur tot rust maar kwam de mens in actie. Ik kreeg – in willekeurige volgorde – een rood druppelend oog, een gulle haardos, een gemillimeterd snorretje en… een kauwgom op het linkeroog. Toen ik de knoert van een kauwgom manueel trachtte te verwijderen, moest ik mijn operatie staken, want mijn ganse oog dreigde mee uit mijn kop te komen. Ik draaide me gegeneerd om en bemerkte een passant die alles met (leed)vermaak volgde. De emmer der vernedering was haast helemaal vol. Maar de tijd heelt wonden en ondertussen loop ik weer fysiek en mentaal gerecupereerd door het lieve leven. De relax-knop staat gelukkig aan.