Mens-erger-je-niet

Na alle feesten en recepties is het weer business as usual. En eerlijk gezegd ben ik daar niet rouwig om. Alles op zijn tijd, zeg maar. Tussen Kerst en Nieuwjaar zijn we weer een paar dagen gaan uitwaaien aan zee. Dat doen we elke jaar. Gewoon, gezellig met de kinderen op een appartementje in Oostende. Geen zorgen, lekker eten, zicht op zee. TV uit ’s avonds en Mens-erger-je-niet spelen. Letterlijk en figuurlijk. Het leed van de wereld even niet aantrekken. Je hoort de wind te keer gaan, de golven opstuwen. Hoe meer, hoe liever. We zitten lekker knus 5 hoog. Dat was ook zo 3 jaar geleden. Omdat ik een nieuwsfreak ben, zette ik op 26 december om 19u de TV aan, alleen voor de hoofdpunten. Wat ik toen zag, tartte alle verbeelding. Enkele dagen later kende de wereld een nieuw woord. Tsunami. “Dan zitten wij hier goed”, stamelde ik, kijkend naar het zwarte gat dat de Noordzee in het donker is. Ook deze keer zette ik de TV aan, weer alleen voor de hoofdpunten. En als bij toeval was er weer slecht nieuws vanuit het verre Azië. Benazir Bhutto was doodgeschoten. Ik was er even ondersteboven van. Toen moest ik weer Mens-erger-je-niet spelen. ’s Anderendaags wilden we zoals vorige keer inschrijven voor een geleid bezoek aan de luchthaven van Oostende. Omdat ik me niet mocht ergeren had ik me toen de hele presentatie die aan de rondgang voorafging kritiekloos laten inlepelen. Ik had mijn vrouw verwittigd dat het dit jaar niet meer waar zou zijn. Even geen mens-erger-je-niet. Ik zou vragen naar de toegevoegde waarde van deze luchthaven. Naar de ethische codes, want er wordt maar al te graag alleen over economische cijfers gesproken. Is het waar dat vliegtuigen die elders niet mogen landen hier nog welkom zijn? Hoe zit het met de wapentrafiek via Oostende? Worden er vragen gesteld over het vervoer van bv. Afrikaanse vis naar Oostende? Of tropische vruchten in de winter? Hoe zit het met de veiligheid van de toestellen? Bijvoorbeeld met de bedenkelijke MK Airlines-vloot van de Zimbabwaan Mike Kruger? Wat vindt men hier op de luchthaven van de kritische vzw Wiloo? Ik wreef me in de handen en zag al voor me hoe andere bezoekers verbaasd zouden opkijken bij zoveel vragen en bedenkingen. Het heeft helaas niet mogen zijn. Groepsbezoeken aan de luchthaven zijn afgeschaft. Officieel heet het dat de veiligheidsnormen verstrengd zijn. Toen ik hierbij mijn wenkbrauwen fronste, haastte een insider zich me toe te vertrouwen dat er over de groepsbezoeken onenigheid bestaat binnen de directie van de luchthaven. “Het lijkt wel alsof men lucht heeft gekregen van mijn komst”, dacht ik licht overmoedig. En ik ergerde me dat ik me niet kon ergeren.