Twintig jaar geleden ging ik met mijn vriendin - die ik ondertussen mijn vrouw mag noemen - op reis naar Mallorca. Overdag lagen we voor dood te braden op het strand en in de vooravond ontwaakten we om in één van de vele Engelse pubs van El Arenal tijdens het ‘happy hour’ twee grote glazen bier voor de prijs van één te drinken. Het was er dan ook heel dorstig. Daarna maakten we ons op om in de discotheken te duiken waar de mannen gediscrimineerd werden omdat ze inkomgeld moesten betalen. In een amoureuze bui beloofden we elkaar dat we ooit met onze kroost naar het gezellige vakantie-eiland zouden terugkeren. En omdat belofte altijd schuld maakt, waren we de voorbije week terug op de Balearen. En wat was het – vanuit ecologisch standpunt – (weer) helemaal fout! Om te beginnen zaten we in een CO2-spuwend chartervliegtuig van een mega-touroperator. Op de meest onpersoonlijke manier werden we op de luchthaven van bestemming in één van de vele genummerde toeristenbussen gedreven. Die autocars braakten her en der groepjes mensen uit aan de hotels verspreid over het eiland. In ons hotel kregen we een armbandje waarmee we de ganse week zoveel – of meer – eten en drinken mochten bestellen dan we op kregen. All-in heet de decadente formule die de vakantieganger aanzet tot ongebreidelde consumptiedrift. Even dacht ik dat dit nefast zou zijn voor de Spaanse horeca. Maar die is in Paguera al een tijd verdwenen. Een café is er inmiddels een Biergarten of een Weinstube en die hebben de tapasbars volledig verdreven. De voertaal is er – naast het Spaans – dan ook het Duits. Andere vakantieplaatsen in de buurt zijn overspoeld door Engelsen wat nog erger schijnt te zijn. Niettemin was het zalig warm op Mallorca en hebben de kinderen dag in dag uit naar hartelust gezwommen in één van de drie zwembaden van het hotel. Ondertussen droogde het Mallorcaanse binnenland verder uit. Maar ik had gezworen me daar één week lang niet om te bekommeren. Vermomd als modale toerist liet ik me alle luxe welgevallen. Het ging nog net. Maar bij deze lanceer ik een oproep aan iedereen om mee te zoeken naar een klein(schalig), authentiek, persoonlijk, Spaans hotelletje met zwembad om volgend jaar het gevoel te hebben écht in Spanje geweest te zijn.
woensdag 9 juli 2008
Foute vakantie
Twintig jaar geleden ging ik met mijn vriendin - die ik ondertussen mijn vrouw mag noemen - op reis naar Mallorca. Overdag lagen we voor dood te braden op het strand en in de vooravond ontwaakten we om in één van de vele Engelse pubs van El Arenal tijdens het ‘happy hour’ twee grote glazen bier voor de prijs van één te drinken. Het was er dan ook heel dorstig. Daarna maakten we ons op om in de discotheken te duiken waar de mannen gediscrimineerd werden omdat ze inkomgeld moesten betalen. In een amoureuze bui beloofden we elkaar dat we ooit met onze kroost naar het gezellige vakantie-eiland zouden terugkeren. En omdat belofte altijd schuld maakt, waren we de voorbije week terug op de Balearen. En wat was het – vanuit ecologisch standpunt – (weer) helemaal fout! Om te beginnen zaten we in een CO2-spuwend chartervliegtuig van een mega-touroperator. Op de meest onpersoonlijke manier werden we op de luchthaven van bestemming in één van de vele genummerde toeristenbussen gedreven. Die autocars braakten her en der groepjes mensen uit aan de hotels verspreid over het eiland. In ons hotel kregen we een armbandje waarmee we de ganse week zoveel – of meer – eten en drinken mochten bestellen dan we op kregen. All-in heet de decadente formule die de vakantieganger aanzet tot ongebreidelde consumptiedrift. Even dacht ik dat dit nefast zou zijn voor de Spaanse horeca. Maar die is in Paguera al een tijd verdwenen. Een café is er inmiddels een Biergarten of een Weinstube en die hebben de tapasbars volledig verdreven. De voertaal is er – naast het Spaans – dan ook het Duits. Andere vakantieplaatsen in de buurt zijn overspoeld door Engelsen wat nog erger schijnt te zijn. Niettemin was het zalig warm op Mallorca en hebben de kinderen dag in dag uit naar hartelust gezwommen in één van de drie zwembaden van het hotel. Ondertussen droogde het Mallorcaanse binnenland verder uit. Maar ik had gezworen me daar één week lang niet om te bekommeren. Vermomd als modale toerist liet ik me alle luxe welgevallen. Het ging nog net. Maar bij deze lanceer ik een oproep aan iedereen om mee te zoeken naar een klein(schalig), authentiek, persoonlijk, Spaans hotelletje met zwembad om volgend jaar het gevoel te hebben écht in Spanje geweest te zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten