Bloggers zijn niet gevaarlijk, bloggers zijn in gevaar

Tot voor kort dacht ik nog dat we in ons landje op 2 oren konden slapen. Toen waren we nog onwetend over het bezoek van Pieter De Crem aan New York. Sindsdien liet onze minister van Landsverdediging hoogstpersoonlijk via de publieke tribune van het Parlement aan de bevolking – via haar verkozenen – weten dat er een gevaarlijk fenomeen in onze maatschappij heerst. Een fenomeen waartegen we onszelf niet kunnen verdedigen. Als het uit de mond van de minister van Defensie komt moeten we het au sérieux nemen. We kunnen dan wel voorbereid zijn om de landsgrenzen te verdedigen tegen de inval van een vreemde mogendheid. Tegen aanvallen op de kerncentrale van Doel. Tegen de kantoren van de NAVO. Tegen het Cremlin te Aalter. Maar niet tegen – hou u vast - het fenomeen van het bloggen. Daar had excellentie De Crem het namelijk over. Voor wie de vorige weken op Marsmissie vertoefde of op een andere planeet: onze minster van Defensie is danig in zijn katholieke kruis getast omdat een Nederlands barmeisje op haar blog de ministriële uitspattingen in een New Yorkse kroeg ten voeten uit beschreef. Via het blogmedium kon de hele wereld – voor zover die over de nodige computerapparatuur beschikt – lezen dat De Crem al ‘stiepelzat het café kwam binnengestrompeld’. Vreemd, want te oordelen aan de ernst die de minister van Vlaanderens christelijke partij gewoontegetrouw aan de dag legt zou ik er een fles Spa plat op hebben durven verwedden dat hij enkel water als vloeibaar voedsel tot zich nam. Ja, zelfs wijwater. Maar neen hoor, ver van huis en over de plas, liet hij zich blijkbaar goed vollopen met geestrijk vocht. En of dat nog niet genoeg was, weten we van onze correspondente ter plaatse dat ‘hij liep te lallen over de lichtjes van de Schelde’, zij het dat hij de tekst zong in een aangepaste versie (‘de lichtjes van Defensie’). Hier stoppen we de weergave van de verslaggeving, want het wordt hoogst gênant. Zoniet zouden we ook nog schrijven over niet nader gespecifieerde ‘vulgaire liedjes waar de minister zelf het hardst moest om lachen’. Tja, wie had daar niet bij willen zijn? En dat allemaal tijdens een officiële Belgische missie aan de grootste wereldmacht. Een delegatielid liet zich overigens in het bewuste café ontvallen dat een belangrijke vergadering geannuleerd was en dat ze dat al lang op voorhand wisten, maar ‘dat het momenteel zo stil is in Brussel, dat we evengoed naar New York konden gaan’. Voilà, dat kon er ook nog bij, in de kameraadschappelijke sfeer van het moment met een (toen nog) anonieme barjuffrouw. Nu gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat het me in wezen niet echt veel kan schelen dat De Crem en zijn gezelschap vrolijk het zwijn hebben uitgehangen. En het barmeisje met de ondertussen klinkende naam Nathalie Lubbe Bakker verdient misschien wel een berisping omdat ze de cafépraat beter binnen de muren van het etablissement had gehouden. Al leek het mij niet dat ze de bedoeling had de ‘weblog-ster’ te worden die ze nu is. Daar is haar taalgebruik inclusief de fouten te schabouwelijk voor. Maar terug naar de essentie: dat de heer De Crem zijn legerdepôt leeghaalt om op een mug te schieten is er al over. En te beweren dat we nu allemaal het gevaar lopen dat heel onze handel en wandel dadelijk op één of andere onnozele weblog te lezen valt, is er nog verder over. Vergeten we trouwens niet dat het barmeisje ondertussen na een boos telefoontje uit hoge kringen op staande voet ontslagen is. Het meisje werd dus een slachtoffer van haar eigen blog. Het kan elke blogger overkomen. Neem nu mezelf. Ik schrijf mijn stukjes ’s avonds wanneer de kinderen naar bed zijn en de rust in huis nederdaalt. Wanneer ik dan mijn tekstje post, verschijnt daaronder de datum en het uur. En met dat laatste liep het fout. Om een voor mij onbekende computertechnische reden stond de klok van mijn blog fout ingesteld. Niet belangrijk, vond ik tot voor kort. Helaas was dit een grove misrekening. Want wie schetst mijn verbazing dat kwatongen op mijn werk met zekerheid wisten dat ik tijdens de werkuren zit te bloggen. De bewijzen stonden er namelijk bij. Ik vrees dat mij wel eens hetzelfde lot zou te wachten kunnen staan als Nathalie Lubbe Bakker. Bloggers zijn niet gevaarlijk, bloggers zijn in gevaar.
P.S. Ik schrijf deze zinnen op 10/12/2008 tussen 21u00 en 21u30.