Ik was in het Noord-Antwerpse Kapellen, alwaar ik niemand kende. Plots dacht ik aan de voormalige bekende huisvrouw Margaretha Guidone en hoopte haar tegen het lijf te lopen. Dan zou ik toch nog iemand gekend hebben, zij het niet persoonlijk. Die twijfelachtige eer is mij nooit te beurt gevallen. En ook nu niet. Ik vond dat jammer, want ik zou haar zo graag verteld hebben dat zij mijn jarenlange rotsvaste geloof in een zelfstandige groene partij even aan het wankelen had gebracht. Mevrouw Guidone was nog maar pas als een groene komeet de hoogte ingeschoten als voorvechtster tegen de opwarming van de aarde. We konden haar goed gebruiken, want na de historische verkiezingsnederlaag van Agalev (18 mei 2003) was het volop kommer en kwel bij de Groenen. Ik droomde al van een nieuwe groene frontvrouw door wiens populariteit onze partij in geen tijd terug op de politieke kaart zou staan. Als eenvoudige huisvrouw was zij bovendien voor de media zeer dankbaar om opgepikt te worden. Had Mieke Vogels zich destijds van op het parlementair spreekgestoelte immers ook niet gelanceerd met een schort aangebonden? Het draaide voor de huisvrouw uit Kapellen helemaal anders uit. En voor ons, Groenen, eveneens. Toenmalig federaal minister van Leefmilieu Bruno Tobback zag in mevrouw Guidone ook een electorale goudhen en ging haar het hof maken. In de beste socialistische traditie om haar groene flank af te dekken, nam de minister haar mee naar de klimaatconferentie in Nairobi. Meer nog, hij stond elegant zijn eigen spreektijd af aan de huisvrouw uit Kapellen die zo haar eeuwige moment de gloire beleefde. Als dank voor zoveel aandacht wisselde mevrouw Guidone haar groene partijkaart in voor een rode. Het gebeurde allemaal in de lange aanloop naar de federale verkiezingen van 2007. Het bezorgde me een dreun van jewelste. Eerder was al een groene minister gevallen voor de lokroep van het rode, politieke opportunisme. En gaandeweg hadden nog andere groene boegbeelden en mindere goden het groene schip verlaten om aan boord van de Stevaertsteamer te klimmen. Daarbij kwam het nieuws dat zelfs de integere voorman van de Bond Beter Leefmilieu, Bart Martens, zich kandidaat zou stellen voor de verkiezingen. Juist, bij de socialisten. Dat zovele groene uithangborden de enige echte ecologische partij de rug toekeerden, deed me pijn en bracht mijn geloof in het voortbestaan van een zelfstandige groene partij – even – aan het wankelen. En nu was er bovenop dit alles nog de huisvrouw uit Kapellen die zich voor de SP.a kandidaat stelde en klaarstond om me het nekschot te geven. Gelukkig raakte ze me niet vol en bleef ik wankelend overeind. Zelf viel ze al snel (door de mand). Ze bleek geen stemmenkanon te zijn en derhalve werd ze door haar partij gedumpt. Nog even haalde ze daarna het nieuws middels een Humo-interview. Ze oogste er vooral kritiek mee met enkele krasse, pseudo-wetenschappelijk naïeve uitspraken. Zo verklaarde ze dat watermoleculen veranderen wanneer je tegen water spreekt. Enfin, mevrouw Guidone is ongetwijfeld een boeiende dame. Hoewel, ik moet bekennen dat ik haar compleet vergeten was. Tot dat ik dus in Kapellen was. Als bij toeval dook ze ’s anderendaags op in de krant. Naar aanleiding van de klimaattop in Kopenhagen werd er gepolst naar haar huidige klimaatengagement. Haar antwoord loog er niet om. Ze ligt er niet meer wakker van. Ze heeft andere zorgen om het hoofd. Ze was maar een ééndagsvlieg.
zaterdag 19 december 2009
Eéndagsvlieg
Ik was in het Noord-Antwerpse Kapellen, alwaar ik niemand kende. Plots dacht ik aan de voormalige bekende huisvrouw Margaretha Guidone en hoopte haar tegen het lijf te lopen. Dan zou ik toch nog iemand gekend hebben, zij het niet persoonlijk. Die twijfelachtige eer is mij nooit te beurt gevallen. En ook nu niet. Ik vond dat jammer, want ik zou haar zo graag verteld hebben dat zij mijn jarenlange rotsvaste geloof in een zelfstandige groene partij even aan het wankelen had gebracht. Mevrouw Guidone was nog maar pas als een groene komeet de hoogte ingeschoten als voorvechtster tegen de opwarming van de aarde. We konden haar goed gebruiken, want na de historische verkiezingsnederlaag van Agalev (18 mei 2003) was het volop kommer en kwel bij de Groenen. Ik droomde al van een nieuwe groene frontvrouw door wiens populariteit onze partij in geen tijd terug op de politieke kaart zou staan. Als eenvoudige huisvrouw was zij bovendien voor de media zeer dankbaar om opgepikt te worden. Had Mieke Vogels zich destijds van op het parlementair spreekgestoelte immers ook niet gelanceerd met een schort aangebonden? Het draaide voor de huisvrouw uit Kapellen helemaal anders uit. En voor ons, Groenen, eveneens. Toenmalig federaal minister van Leefmilieu Bruno Tobback zag in mevrouw Guidone ook een electorale goudhen en ging haar het hof maken. In de beste socialistische traditie om haar groene flank af te dekken, nam de minister haar mee naar de klimaatconferentie in Nairobi. Meer nog, hij stond elegant zijn eigen spreektijd af aan de huisvrouw uit Kapellen die zo haar eeuwige moment de gloire beleefde. Als dank voor zoveel aandacht wisselde mevrouw Guidone haar groene partijkaart in voor een rode. Het gebeurde allemaal in de lange aanloop naar de federale verkiezingen van 2007. Het bezorgde me een dreun van jewelste. Eerder was al een groene minister gevallen voor de lokroep van het rode, politieke opportunisme. En gaandeweg hadden nog andere groene boegbeelden en mindere goden het groene schip verlaten om aan boord van de Stevaertsteamer te klimmen. Daarbij kwam het nieuws dat zelfs de integere voorman van de Bond Beter Leefmilieu, Bart Martens, zich kandidaat zou stellen voor de verkiezingen. Juist, bij de socialisten. Dat zovele groene uithangborden de enige echte ecologische partij de rug toekeerden, deed me pijn en bracht mijn geloof in het voortbestaan van een zelfstandige groene partij – even – aan het wankelen. En nu was er bovenop dit alles nog de huisvrouw uit Kapellen die zich voor de SP.a kandidaat stelde en klaarstond om me het nekschot te geven. Gelukkig raakte ze me niet vol en bleef ik wankelend overeind. Zelf viel ze al snel (door de mand). Ze bleek geen stemmenkanon te zijn en derhalve werd ze door haar partij gedumpt. Nog even haalde ze daarna het nieuws middels een Humo-interview. Ze oogste er vooral kritiek mee met enkele krasse, pseudo-wetenschappelijk naïeve uitspraken. Zo verklaarde ze dat watermoleculen veranderen wanneer je tegen water spreekt. Enfin, mevrouw Guidone is ongetwijfeld een boeiende dame. Hoewel, ik moet bekennen dat ik haar compleet vergeten was. Tot dat ik dus in Kapellen was. Als bij toeval dook ze ’s anderendaags op in de krant. Naar aanleiding van de klimaattop in Kopenhagen werd er gepolst naar haar huidige klimaatengagement. Haar antwoord loog er niet om. Ze ligt er niet meer wakker van. Ze heeft andere zorgen om het hoofd. Ze was maar een ééndagsvlieg.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Zonde, dat iemand een politiek ideaal zomaar aan de kant schuift, alsof het een oude modecollectie betreft, die nu toevallig niet meer interessant genoeg is. Hebben mensen die zich zo in de media profileren en vele mensen inspireren, zich geen verantwoordelijkheid toegeeigend naar die mensen toe ? Hoe kan je zo iemand nog ernstig nemen ? Dit soort van inconsequent gedrag is een slechte zaak voor het groene ideaal. Een klein puntje van kritiek : Haar visie over die watermoleculen zou je als een geloofsovertuiging kunnen beschouwen en daar hoeft ze niet op afgerekend te worden (hoe bizar het ook mag klinken. Water in wijn veranderen klinkt nog gekker).
Een reactie posten