Pizza Amai

Vanavond blijven we thuis. Dan zal het precies 1 jaar geleden zijn dat we ongenode gasten over de vloer kregen. Geld, juwelen en kerstcadeautjes verdwenen en onbehaaglijkheid kwam in de plaats. Dat vervelende gevoel bereikt weer haar hoogtepunt in deze donkere dagen. Een kortvakantie tussen Kerst en Nieuwjaar doen we niet meer. Zelfs een avondlijke uitstap wordt zorgvuldig overwogen. En een pizza wordt straks afgehaald en niet meer in het restaurant gegeten. Hadden we dat vorig jaar ook maar gedaan, zeggen we nog wel eens. En hoe cynisch dat mijn vrouw bij het verlaten van de pizzeria zich nog even in de vitrine van de aanpalende bijouterie stond te vergapen terwijl haar eigen juwelenkistje thuis werd leeggeroofd. Ja, de pizza heeft al eens een bittere nasmaak. Dat was in de zomer ook al het geval. Het begon nochtans leuk toen we aan zee een pizza bestelden. Veggies als we zijn bestelde onze zoon een Margaritha met ananas terwijl dochterlief het bij een Hawai zonder ham hield. De ober keek bedenkelijk maar noteerde dan ijverig wat hij hoorde, aangevuld met 2x Vegetariana voor mijn vrouw en mezelf. ‘Yes’, maakten de kinderen het overwinningsgebaar. Het gaat weer lukken. En inderdaad, met een uitgestreken gezicht vroeg de ober even later voor wie de Margaritha met ananas was en voor wie de Hawai zonder ham. Dat het om identieke schotels ging kwam bij de man niet op. Gelukkig wachtten de kinderen tot de ober uit beeld was om het uit te proesten. Zijn collega, een jonge kerel, serveerde de drank en zei met een duidelijk Frans accent ‘dat de oewitte oewijn niet koud is oewant oewe hebben vandaag veel verkocht’. Ik antwoordde ‘dat we misschien dan niet kunnen betalen want we hebben vandaag al veel gekocht’. Ofwel ontging de grap hem, ofwel was zijn kennis van het Nederlands ontoereikend. Zelf lagen we in een deuk van het lachen. Maar het lachen zou ons alsnog vergaan. Alras brak aan de ene andere nog bezette tafel een gevecht in regel uit. Het leek ons van op afstand dat de jonge dienster één van de gasten werd lastiggevallen. Het meisje kreeg versterking van al het personeel, inclusief de kok en de deegroller. Zo werden wij ongewild in de rol van enige toeschouwers geduwd. Het ging er hevig aan toe waarbij slaande argumenten niet gespaard werden. Zo hevig dat onze dochter begon te wenen van de schrik en ik verzocht om haar en de rest van het gezin te evacueren. Helaas moesten we onze rekening nog betalen, maar ook de dame aan de kassa was bezig bij de afrekening aan de andere tafel. Ik stelde aan mijn vrouw voor om de zaak zonder betaling te verlaten, maar dat wou ze niet. Voor ik er erg in had waren we zelf bezig aan een discussie over al dan niet te vertrekken zonder betaling. Uiteindelijk losten we onze schuld af en kregen we een ‘smartenkorting’ voor de pizza van dochterlief.