Een heer in het verkeer

Niet alleen uit beleefdheid wens ik u een gelukkig en bovenal gezond 2011. Moge u gespaard blijven van alle vormen van tegenspoed zoals slagen en verwondingen. Dat laatste zou ook voor mezelf een hoge vorm van relevantie kunnen inhouden. Ten minste, wanneer ik op het elan van 2010 voortga. Want – zo zal ik mij nader verklaren – het afgelopen jaar is op dezelfde incidentrijke wijze geëindigd zoals het begonnen is. 1 januari 2010 was (ook al) een dag dat het land kreunde onder een sneeuw- en ijslaag. We besloten toen met het gezin een frisse neus te halen en wandelden door het feeërieke boslandschap Teunenberg. In een decor van kerstkaarten omgeven door algehele stilte zorgde dit voormalige militair domein voor een welgekomen contrast met het feestgedruis van de dagen ervoor. Helaas werd ons genot bruusk verstoord toen we het paradeplein naderden. Een groepje jongelui had het winterse plein ingenomen om er met hun uitgebouwde auto’s te racen. Om kort te gaan, mijn argumentatie om de stilte te respecteren werd met veel lawaai gecounterd. Vuistgezwaai en afdreigingen waren mijn deel. Zo ook de laatste dag van 2010. Dit keer vond de confrontatie plaats in het dorpscentrum. Een man parkeerde zijn wagen met de achterste helft op het voetpad voor de bakkerij. Terwijl hij wellicht voor een wit klein gesneden brood uit zijn terreinwagen stapte en niet eens de moeite nam om de motor stil te leggen attendeerde ik er hem goedbedoelend op dat zijn voertuig de doorgang voor de talrijke Nieuwjaarszangertjes belemmerde. Gehaast als hij was wuifde hij mijn woorden weg. Ik besloot dan maar te wachten tot hij terug was. Zo kon ik hem nog laten weten dat zijn gedrag nogal egoïstisch was, dat er op amper 50 meter voldoende parking was, dat voorbijgangers de uitlaatgassen van zijn stilstaand voertuig moesten inademen en dat… Witheet begon hij me uit te schelden alvorens in te stappen en met gierende banden weg te stuiven. Omdat ik altijd een heer ik het verkeer wil zijn hield ik het bij ‘SUV-erd’.