Werkbare waarden

Vlaanderens populairste politicus maakte zich vrolijk over zijn sterrenstatus, spuwde vrijelijk wat gal over alles wat links en/of groen was en hield stevig zijn eierschaal op zijn Calimerokop. VRT-journaliste Lisbeth Imbo was duidelijk niet zinnens om wat weerwerk te bieden. Het was zaterdagochtend, het was Boekenbeurs en iedereen leek gelukkig. Na amper twee zinnen mocht Bart De Wever ongehinderd zijn klassieke verhaal afdreunen dat zijn partij, hoewel Vlaanderens grootste, buitenspel gezet was. Lisbeth suggereerde zelfs niet dat de N-VA door haar stugge houding misschien wel eens zelf bewust buitenspel was gaan staan. Bijvoorbeeld omdat het partijbelang belangrijker was dan het belang van het land. Misschien zelfs niet onlogisch omdat de N-VA dat land niet echt lust. Misschien ook niet onlogisch omdat peiling na peiling aantoont dat de N-VA beloond wordt om niet mee te doen. Het been stijfhouden loont. Diezelfde kiezer sakkert tegelijk dat er maar geen regering gevormd wordt. Logisch, toch? Lisbeth zag er geen graten in en liet zich welwillend inpakken door De Wever. “Laten we het dan maar eens over je boek hebben”, stelde ze voor. Daar viel in dit decor wel wat voor te zeggen. Het was ten slotte Boekenbeurs. De Wever voelde zich in zijn sas en maakte zowaar een grapje over de titel van zijn nieuwe boek. ‘Werkbare waarden’ had een titel van Suske en Wiske kunnen zijn, al was er lang over nagedacht, liet de schrijver weten. Aan het eind van het gesprek kreeg de journaliste toch nog een politieke ingeving. Ze verwees naar de recente peilingen in Antwerpen waaruit o.a. bleek dat De Wever het zeer goed doet, zij het niet bij de allochtonen. “In ons verhaal naar allochtonen is er sprake van rechten en plichten, in dat van linkse – en vooral groene – partijen alleen maar van rechten.” Een veralgemening die om wat weerwerk (over deze alliteratie is minder lang nagedacht, ib) schreeuwde, maar Lisbeth liet het voor wat het was. Dat je het evengoed kon omdraaien en, om de veralgemening te behouden, kan stellen dat rechtse partijen alleen maar een verhaal van plichten ophangen ten aanzien van allochtonen, kwam niet in haar op. Enfin, ik schuifelde op mijn stoel, maar ruimte voor vraag en antwoord was er niet. Liever haastte de man met de stijfste benen van Vlaanderen zich naar stand zoveel om als een vedette zijn fans in te pakken.