Ecologisten en anderen

Sinds de klimaatspijbelaars ofte bosbrossers het klimaat hoog op de politieke agenda hebben gezet, proberen alle politieke partijen zich rond het thema te profileren. Grappig hoe ze zich in de markt proberen te zetten met een thema dat toebehoort aan het DNA van de partij Groen. De aandacht die ze nu aan het milieu en de klimaatverandering besteden – nog steeds meer in woorden dan in daden – steekt schril af met het passieve gedrag, noem het gerust schuldig verzuim, gedurende jaren, ja decennia. Daar waar de Groenen synoniem zijn voor ecologisten moesten de andere partijen zichzelf ook ecologisch benoemen. Het ecologisme is bezet, dus creatief nadenken over een krachtige benaming was de boodschap. Zo kwam de N-VA op de proppen met het ecorealisme. Haar verhaal toont verwantschap met het uit het buitenland overgewaaide ecomodernisme. Bedoeld wordt om met zogenaamd realistische en technologische maatregelen zoals kernenergie en ggo’s de klimaatproblematiek aan te pakken. Met deze term positioneert de partij zich lijnrecht tegenover de Groenen, die ze impliciet verwijten niet realistisch te zijn. In de feiten komt het erop neer dat het ecorealisme van de N-VA betekent vooral‘niets doen’ – om de kiezer te behagen en verleiden – en volledig te rekenen op de technologische evolutie. De Groenen worden door hen – en meer nog door Vlaams  Belang, Jean-Marie Dedecker en andere pseudoklimaatontkenners – als ecofundamentalisten, ecoterroristen en ecofascisten bestempeld. Alleen maar om hen in het verdomhoekje te plaatsen en zelf vooral niets te moeten doen. Après nous le déluge, heet dat in het Frans, ofwel na ons de Zondvloed. Bart De Wever noemde het ecologisme van de Groenen zelfs ecoabsurdisme. Andere partijen krabten zich in de haren, beseffende dat ze niet konden achterblijven. En dus kwam even later de CD&V aandraven met het verhaal dat zij ecoparticipationisten zijn. Met dit schreeuwlelijke woord willen ze zich – zoals het haar betaamt – ook in het klimaatverhaal in het midden tussen de uitersten positioneren. Participeren aan het klimaat, dat wel, maar mag het iets meer zijn?  Hoopgevend is het alvast niet. Vervolgens lieten de socialisten – zowel bezuiden als ten noorden van de taalgrens – van zich horen. Vanaf nu zijn we ecosocialisten, zo kunnen we het samenvatten. Of de nieuwe vlag een klimaatvriendelijkere lading dekt, valt af te wachten. Vraag is of ook nog de ecoliberalen op komst zijn. Zij hebben zich nog niet gemeld. Eén ding is zeker: het klimaat kan alleen maar gered worden door echte ecologisten.