Mieke Appelmans

Ik heb wat gemeen met Mieke Appelmans. Beiden komen we uit een conservatief, diepgelovig gezin. Een Turks-islamitisch migrantengezin in het geval van Mieke – vanwaar die Oervlaamse naam? – en katholiek bij mij thuis. Het ouderlijke nest was warm ondanks de strikte regels. Hardwerkende ouders, traditioneel. Vader was de kostwinner en arbeider in de fabriek en moeder deed het huishouden. We hadden niets tekort, maar zeker ook niets te veel. Werken en zwoegen om rond te komen. In die sfeer groeiden we op. Op de lagere school was ik altijd de eerste van de klas. En dus was ik voorbestemd om het middelbaar te volgen in het college. Dat had wat aanzien in die tijd. Wie naar het college ging, moest wel een bolleboos zijn. Ik kwam zelfs in aanmerking om naar de Latijnse te gaan. Primus inter pares in het college. Maar daar staken mijn ouders een stokje voor. Zij vonden dat ‘de Latijnse’ een voorrecht voor ‘het hoger volk’ (lees: zonen van dokters, notarissen, advocaten, enz.) was, maar niet voor kinderen van ‘het werkvolk’. Zo belandde ik in de Moderne en vervolgens maakte ik het middelbaar af in de Economische. Mieke verging het niet anders. Het advies van zowel PMS als de plaatselijke imam om meisjes uit een allochtoon gezin klaar te stomen voor het huishoudelijke leven werd door haar ouders gevolgd. Mieke zag haar droom om Latijnse te volgen vervliegen. Maar koppig als ze was kon ze vermijden dat ze in de richting Snit en Naad terechtkwam. Mieke voltooide haar middelbare studies – net als ik -  in de Moderne. Daar groeide stilaan mijn politiek besef en werd mijn karakter meer rebels. Tegen de stroom in zwemmen. Detail: gewoon zwemmen hebben we beiden nooit geleerd. De verplichte zwemles was een traumatische ervaring. Mijn ontluikend politiek bewustzijn liet me niet meer los. Het zou me als jonge man op haast natuurlijke wijze bij de ecologische partij Agalev brengen. Mijn ouders begrepen er niets van. Over politiek werd thuis nooit gesproken. Bij verkiezingen werd er CVP (de toenmalige CD&V) gestemd, omdat we katholiek waren. Even protesteerden vader en moeder: “Als je dan toch echt in de politiek wil, ga dan toch bij de CVP.” Maar mijn keuze was gemaakt.  Ook Mieke was nog maar zestien toen de interesse voor de natuur haar omarmde. Met haar rebelse karakter werd ze eerst lid van Greenpeace, WWF en de plaatselijke milieubeweging. De stap naar Agalev was een logisch vervolg. Vanaf dan houden de parallellen tussen ons beiden op. Mijn politieke loopbaan oogt zeer bescheiden. Ik was lange tijd actief op het lokale, groene speelveld.  Achtereenvolgens als sympathisant, actief lid, gemeenteraadslid, voorzitter, actief lid en momenteel passief lid van Agalev tot Groen. Mieke heeft het intussen geschopt tot nationale voorzitter van de partij Groen. Mieke Appelmans is niemand minder dan Meyrem Almaci. Haar voornaam betekent inderdaad Mieke of Maria. Alma is een Turks dialectwoord voor appel (Elma is appel in Beschaafd Turks). Mieke Appelmans dus. Die naam vertrouwt ze ons zelf toe in haar boek ‘Respect is de nieuwe punk’. Een aanrader.