De nieuwe voorzitter van mijn partij is de oude voorzitter. Meyrem Almaci blijft dus ook de volgende vijf jaar de absolute topvrouw en verpersoonlijking van de Vlaamse Groenen. Dat heeft ze niet aan mij te danken. Nochtans was ik als trouw partijlid zinnens om op het Toekomstcongres waarvoor ik mezelf al lang had ingeschreven mijn stem uit te brengen. Maar misschien niet voor haar. Ik had in mijn agenda de dinsdag vóór het congres ook aangeduid. Dan kwamen de drie kandidatenduo’s op hun Ronde van de Toekomst zichzelf en hun partijvisie voorstellen in Herentals. U raadt het al aan de voorwaardelijke zinsverwoording. Ik heb het allemaal aan mij laten voorbijgaan. Familiale redenen gooiden roet in het eten. En dat zorgt voor een wrange nasmaak. Want al vele wekenlang brak ik mij het hoofd wie van de kandidaten ik graag de leiding van onze partij wou toevertrouwen. De oerdegelijke, ietwat grijze Björn Rzoska of toch maar weer de vurige, flamboyante Meyrem Almaci. Rzoska is ongetwijfeld meer een gewaardeerd politicus en compromisfiguur in het politieke landschap. Hij zou met zijn zachter imago ook meer wervend kunnen zijn. Anderzijds mis ik bij hem – vooral in debatten – de dash om het verschil met andere partijen duidelijk in de verf te zetten. Dat laatste kan je Meyrem zeker niet aanwrijven. Zij is de furie die energie uitstraalt en enthousiasmeert. Maar laat net dat ook haar valkuil zijn. Ze praat – letterlijk – te luid en te veel. Ze komt daardoor bij velen nogal drammerig over. Ja, het tegenbeeld van de bezadigde Rzoska. En moeten we Meyrem afrekenen voor de recente ‘overwinningsnederlaag’ van Groen? Is het sowieso niet beter om na 5 jaar de leiding in andere handen te geven? Maar is Björn Rzoska die mij als politicus minder ligt dan de geknipte man? Ah, hoe graag had ik me niet laten leiden door hun voorstelling op en voorafgaand aan het Toekomstcongres. Maar het heeft niet mogen zijn. Ik vraag me trouwens af waarom de leden fysiek aanwezig moeten zijn om een stem uit te brengen. Ewald Pironet liet in Knack smalend optekenen dat ‘Almaci nog eens voor vijf jaar voorzitterschap werd verkozen met 773 stemmen, terwijl Groen naar eigen zeggen meer dan 12.000 leden telt.’ En hij voegde er, niet zonder ironie, aan toe dat voorzittersverkiezingen een bijzondere vorm van democratie zijn. Intussen zijn de teerlingen geworpen en zal ik me blijven afvragen voor wie ik zelf zou gestemd hebben. Ik zal het nooit weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten