Kroonprinses Elisabeth is achttien geworden. De tijd vliegt. Het lijkt nog maar net geleden dat haar fiere papa, huidig koning Filip, haar geboorte wereldkundig maakte met de historische woorden ‘het is een vrouwtje’. Het lijkt ook nog even recent dat, enkele weken later, onze eigen dochter het levenslicht zag. Daarom wil ik even stilstaan bij het heuglijke nieuws der achttienjarigen. En dus niet omdat ik een soort royalty watcher ben, laat staan een monarchy lover. Voor alle duidelijkheid: ik ben ook geen rabiate tegenstander van het koningshuis. Een presidentieel regime kost ten slotte ook aardig wat geld. Ik zie het koningspaar eerder – en haast alleen – als bindmiddel van ons surrealistisch landje, tochtgat aan de Noordzee. Maar ik zou het hebben over ons inmiddels volwassen kroonprinsesje en haar verjaardag. Die werd in stijl gevierd, in de media (rechtstreeks op meerder tv-kanalen) en in het bijzijn van familie en leeftijdsgenoten. Het ging er luchtig en tegelijk geëngageerd aan toe. De vluchtelingenproblematiek en het klimaat werd door de jongeren aangekaart. De prinses kreeg van de Belgische regering een windmolenpark op de Noordzee als geschenk. Lees: het windmolenpark werd naar haar genoemd. En de immer plichtsbewuste Elisabeth kondigde aan dat het land op mij kan rekenen. Op slag was ik als onderdaan gerustgesteld voor de toekomst. Mijn eigen dochter daarentegen, op een zucht van haar 18de verjaardag, rolde met haar ogen. Ze begreep niks van de hele plechtigheid en kon alleen maar medelijden hebben met haar leeftijdsgenote. “Die wil toch ook maar gewoon op haar smartphone tokkelen en naar foute programma’s op tv kijken”, oordeelde dochterlief. “Laat haar toch gewoon 18 zijn en chillen en shoppen.” Toch – het zal je niet verbazen – heeft mijn dochter ook haar milieubewust kantje. Zo ging het in de Franse les over de salariswagen. De leerkracht vroeg aan de klas, reeds vooruitblikkend op een latere stap naar het beroepsleven, hoe fijn ze het vooruitzicht op een bedrijfswagen wel zouden vinden. En fier had mijn dochter, als enige, geantwoord dat ze liever een fiets zou krijgen of een busabonnement. Waarop de leerkracht haar tot de Greta Thunberg van de klas bombardeerde. En Enna was er nog fier op ook. En ik vanzelfsprekend eveneens. Ze is dan ook mijn prinses.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten