Welgemeende beste wensen

Nieuwjaarsrecepties zijn niet echt mijn ding. Ik ben niet de vlotte jongen die zomaar lukraak iedere heer de hand schudt en iedere dame zoent. Ik denk dan dat men het merkt wanneer de overgemaakte beste wensen eerder formeel dan gemeend bedoeld zijn. Er wordt trouwens wat ‘afgelogen’ de eerste dagen van het jaar. Maar dit tussen haakjes. Er is echter één receptie waar ik elk jaar écht naar uitkijk. Het mag niet verbazen dat ik de Nieuwjaarsreceptie van onze plaatselijke partij Groen!Open bedoel. Op hier en daar toch een enkeling na ken ik alle aanwezigen persoonlijk. Meer nog, ze zijn me allen dierbaar en het kost me dan ook geen moeite om hen met de beste wensen tegemoet te treden. Zo was het ook dit jaar. Ik was aangenaam verrast door de aanwezigheid van enkele sympathisanten die we lang niet meer hadden gezien of gehoord. Anderzijds waren er toch wat afwezigen die ik had gehoopt te zien. Zo gaat dat natuurlijk. Ik moet hen dan maar eens gaan opzoeken. Zoals in de beste groene traditie was het een gezellig feestje. Dat kwam niet in het minst omdat de groene vrouwen voor een verrukkelijk hapjesbuffet hadden gezorgd. Veel meer dan de traditionele rauwe groenten in dipsaus. Een officieel moment was er ook, omdat pers en publiek via de voorzittersspeech mochten vernemen dat de partij blaakt van het vertrouwen en er ook dit jaar stevig wil invliegen. Bovendien werden enkele partijmensen figuurlijk in de bloemetjes gezet. Het hoogtepunt was de jaarlijkse uitreiking van de Groene Sjaal aan een Herentalse persoon of vereniging die zich het afgelopen jaar op sociale en/of ecologische wijze bijzonder heeft onderscheiden. Unaniem werd gekozen voor een vrouw die zich al jarenlang met hart en ziel op vrijwillige basis inzet voor gehandicaptensport. Ze was oprecht gecharmeerd met de erkenning die haar te beurt viel. Dat was zeker ook het geval voor de gepensioneerde bibliothecaris van deelgemeente Noorderwijk die naar eigen zeggen tijdens zijn beroepsleven nooit zoveel bewierrookt werd dan nu door de Groenen. Hij kreeg geen groene sjaal maar een boekenbon zodat hij ‘eens een boek kan gaan halen zonder hem te moeten terugbrengen’. De appreciatie deed de man zichtbaar deugd. Samen met zijn echtgenote voelde hij zich snel thuis tussen het groene gezelschap. Het koppel woont dan ook al jaren in de Groenstraat. Daar was ik een week ervoor met een uitnodiging en een bang hart naar toe gereden. Stel je voor dat je aanbelt en de man, van traditionele komaf, stuurt je wandelen omdat je het als groene aandurft hem te komen lastigvallen met een nominatie voor bewezen diensten aan de gemeenschap. Maar niks daarvan. “Ik zal zeker aanwezig zijn”, had de man ferm gezegd, zonder erover na te denken of zijn vrouw te raadplegen. Ik blij, hij blij. Op mijn werk noemt men dat een win-win situatie.