Quadrijden

Mijn zoon kwam thuis van een verjaardagsfeestje en hij liep pal naar me toe. “Papa”, zei hij met een stem die enige adrinaline verried, “ik heb met een quad gereden”. Het klonk als een bekentenis en dat was het ook. Benieuwd keek hij uit naar mijn reactie. “En… was het plezant?”, vroeg ik gespeeld nonchalant. “Nee, natuurlijk niet”, klonk het heftig. Hij moest zijn verhaal kwijt. Een schoolvriendinnetje had voor haar 10de verjaardag van haar papa een quad gekregen. Fier had ze ‘het speelgoed’ aan alle kinderen op haar feestje getoond. Ze mochten er zelfs een toertje op rijden. Terwijl ze één na één stonden te trappelen om aan de beurt te komen zocht Quinten een weg naar achter in de rij. Helemaal als laatste had hij dan ook maar zijn rondje gereden. Om de jarige een plezier te doen. “Iedereen vond het leuk, papa, maar wat heb je er aan?”, vroeg hij zich nu hardop af. “Het maakt lawaai en het stinkt nog ook”. Ik kon het alleen maar beamen. Bleek dat hij op het feestje nog geïnformeerd had naar de CO²-uitstoot. Ik aaide hem over de bol en stelde genoeglijk vast dat hij uit het ‘groene’ hout gesneden is. Ik legde uit dat wij een beetje meer om het milieu bekommerd zijn dan de meeste andere mensen. Toch begreep hij niet dat niemand van zijn vrienden een kritische kanttekening had gemaakt tijdens het quadrijden. Ik begreep dan weer niet dat een papa zijn dochter van 10 een quad cadeau doet. Binnenkort leren ze in het 5de leerjaar over het milieu. Over hoe belangrijk gezonde lucht is voor de mensen. Ik wed dat mijn zoon het feestje tegen dan nog niet vergeten is…