Winterprioriteiten

Nu de smog om mijn hoofd is verdwenen en de sneeuw onder mijn fietswielen, kan ik weer opgelucht en gezond ademhalen. Ik bleef volharden en fietste vanaf de eerste werkdag van het nieuwe jaar door vriesweer en wind. Maar het was een ware beproeving. Eerst was er door de sneeuw op de fietspaden letterlijk geen doorkomen aan, daarna was het er spekglad en gevaarlijk door de bevroren oneffenheden. Met ware doodsverachting stortte ik mij dan maar tussen de automobilisten die gaandeweg die eerste werkweek hun snelheid opdreven. Enkele doorwinterde fietscollega’s ruilden hun stalen ros toch maar voor de auto. Té gevaarlijk, luidde het, en ik gaf ze geen ongelijk. Zelf stapelde ik de schierongevallen op. Resultaat: driemaal werd ik bijna aangereden en liefst zevenmaal schoof ik uit. Bij de zeven uitschuivers kon ik driemaal voet aan de grond zetten, driemaal kon ik rijdend corrigeren en eenmaal had ik vol contact met de besneeuwde en bevroren aarde. Daarbij eindigde ik gelukkig in de besneeuwde berm. Terug bekomen vroeg ik me af of het dat nu was wat de Vlaamse Regering bedoelde met de toepassing van het STOP-principe in het verkeer. Stappers en Trappers zouden voorrang krijgen, vervolgens het Openbaar vervoer en ten slotte het Privévervoer. Mooi principe, maar volledig ondergesneeuwd. In plaats daarvan werden tonnen zout gestrooid om Koning Auto te bedienen. Het is maar waar je je prioriteiten legt. In november – de eerste winterprik weet je nog? - stuurde ik een brief naar de schepencolleges van Herentals en Olen met de vraag of ze bij een volgend winteroffensief meer aandacht aan het vrijmaken van de fietspaden zouden willen besteden. Vanuit Herentals bleef het oorverdovend stil. Van het Olens schepencollege kreeg ik binnen de week wel een antwoord… dat er helaas geen was. Moeten er dan nog meer doden vallen, zoals die fietser in – o ironie – Zoutleeuw?