Groene boeken (2)

Ik ben al weer naarstig aan het lezen in mijn veel te schaarse vrije tijd. Want ik wil minstens even goed doen als vorig jaar. Op de valreep van 2008 las ik de adembenemende autobiografie ‘Ongebroken’ van Wangari Maathai (foto links). Deze Keniase vrouw strijdt al decennia lang onvermoeibaar voor een duurzaam milieu in Afrika. Ze richtte de Green Belt Movement op, een organisatie die letterlijk bomen (en ideeën) plant, maar het evenzeer opneemt voor de rechten van de vrouw. Met onderwijs en watervoorzieningen probeert ze het lot van de arme Kenianen te verbeteren. Wangari Maathai lag ook aan de basis van de Mazingira Green Party en schopte het tot onderminister van haar land. Haar groene weg was evenwel niet gezaaid met rozen alleen. Zolang ze met haar schare vrijwilligers geen bedreiging vormde voor het establishment was er geen vuiltje aan de Afrikaanse lucht. Maar van dan af werd ze tegengewerkt, geïntimideerd, in haar eigen huis omsingeld en opgesloten,opgepakt en weer vrijgelaten. Nooit heeft ze versaagd en de erkenning gekregen die ze verdiende… tot plots in oktober 2004 haar gsm rinkelde toen ze in een bus zat. De ambassadeur van Noorwegen meldde haar dat ze zou uitgenodigd worden om de Nobelprijs van de Vrede in ontvangst te nemen. Ik heb het boek – dat zeer herkenbaar is voor mij en alle andere actieve groenen – in één ruk uitgelezen. Het kleefde enkele dagen aan mijn ribben. Dat emotionele, beklijvende gevoel had ik ook bij het lezen van ‘Wat is de Wat’ van Dave Eggers. Hij schreef de hartverscheurende autobiografie van Valentino Achak Deng, die als kind de burgeroorlog in Zuid-Soedan overleefde en na een verblijf in mensonwaardige omstandigheden in tal van vluchtelingenkampen naar Amerika wist te ontkomen. Verder putte ik intellectueel leesgenot uit ‘De Weg naar Mekka’ waarin Jan Leyers een bijwijlen ontnuchterend beeld ophangt van de islamwereld. Mijn literaire reis door de wereld bracht me in 2008 ook geregeld in het Rusland van vandaag (‘De Russische kater’ Laura Starink – ‘Een vrolijke hel. Het Rusland van Poetin’ Viktor Jerofejev – ‘Russen zien ze vliegen’ Peter D’Hamecourt), maar evenzeer in de VS (‘De verdeelde staten van Amerika’ Evita Neefs – ‘Hoera een nieuwe president’ Charles Groenhuijsen). Toch las ik nog het meest over mijn geliefde continent Afrika vroeger en nu (‘Achterblijven in Congo : een drama voor de Congolezen?’ Peter Verlinden – ‘Stanley’ Newman, James L - ‘Afrika is besmettelijk: ervaringen van een arts zonder grenzen’ Steven van de Vijver – ‘Dwars door Soedan’ Gerbert Van der Aa). Terug op ons eigen continent genoot ik van ‘Het nieuwe Europa’ van Michael Palin en ‘Spanje achter de schermen’ van Steven Adolf. En waar anders kon ik beter afsluiten dan in ‘Het beste land ter wereld’ van de Nederlander David Van Eijkeren die ons Belgenland bezoekt.