Op het gevaar af om onbescheiden over te komen: mijn vrouw heeft het nogal getroffen met haar man. Voor zowat niets moet zij mijn toestemming vragen. Zelfs niet wanneer daarbij een flinke hap uit het maandbudget wordt gebeten. In de gezinswereld rondom mij zie ik heel wat voorbeelden waar dat anders is. Ja, er zijn nog mannen die de broek dragen. Behalve op één enkel punt hoef ik de broek niet. En dan gaat het nog niet over centen, maar over principes. Mijn vrouw mag namelijk geen Tupperware-party organiseren. Niet dat mijn vrouw zo’n type is. In wezen is het verbod dus louter fictief. Het heeft niet te maken met een numeriek overwicht van het vrouwelijk geslacht waardoor ik vrees in ademnood te komen. Het heeft zelfs niet te maken met mijn afschuw tijdens de vaat bij het droogmaken van een plastic Tupperware-potje. Hoewel, wat zou ik graag zo’n demonstratrice mijn hart willen luchten over haar ‘dekselse’ verkoopsobjecten? De vele manuren kostbare tijd die ik al verloren heb door te proberen met de tip van de keukenhanddoek onder een randje de haast onbereikbare schuim vandaan te halen. Maar neen, het gaat dus om het principe. Geen commerciële activiteiten bij mij thuis. Ons huis is geen verkoopstempel. In dat opzicht voel ik me bondgenoot met Jezus die de kooplui uit zijn tempel verjaagde. Nu wil ik ook hier redelijk in zijn. En zo gebeurde het dat afgelopen weekend mijn woonadres toch een echt verkoopadres was. De verkoopsruimte bleef echter beperkt tot de plaats waar normaliter de auto verblijft. Mijn vrouw deed mee aan de plaatselijke garageverkoop van de Gezinsbond. Want een garageverkoop – zo werd geredeneerd - sluit aan bij onze milieuvriendelijke en sociale levenshouding. Kleding, speelgoed, huisgerief en prullaria werden voor hergebruik (milieuvriendelijk) aan een spotprijsje (sociaal!) te koop aangeboden. Zo was uitgerekend mijn buurman apetrots toen hij het ontgroeide fietsje van mijn zoon voor zijn kleinkind op de kop kon tikken. Toch moeten we het systeem der garageverkoop niet al te zeer bewieroken. De deelnemers wonen zeer verspreid en bijgevolg rijden vele mensen vele autokilometers van de ene garage naar de andere. Bovendien laten nogal wat kijk- en kooplustigen de motor enkele minuten draaien terwijl ze een bezoek brengen. En het is natuurlijk voor niemand leuk dat ik onze potentiële klanten erop attent moest maken hun motor stil te leggen. En hoe sociaal is het dat opkopers zich aanbieden met de bedoeling om de boel verder te verhandelen. Dan toch maar Tupperware waar de vrouwen sociaal bij mekaar zitten om de herbruikbare potjes te bekijken?
Op het gevaar af om onbescheiden over te komen: mijn vrouw heeft het nogal getroffen met haar man. Voor zowat niets moet zij mijn toestemming vragen. Zelfs niet wanneer daarbij een flinke hap uit het maandbudget wordt gebeten. In de gezinswereld rondom mij zie ik heel wat voorbeelden waar dat anders is. Ja, er zijn nog mannen die de broek dragen. Behalve op één enkel punt hoef ik de broek niet. En dan gaat het nog niet over centen, maar over principes. Mijn vrouw mag namelijk geen Tupperware-party organiseren. Niet dat mijn vrouw zo’n type is. In wezen is het verbod dus louter fictief. Het heeft niet te maken met een numeriek overwicht van het vrouwelijk geslacht waardoor ik vrees in ademnood te komen. Het heeft zelfs niet te maken met mijn afschuw tijdens de vaat bij het droogmaken van een plastic Tupperware-potje. Hoewel, wat zou ik graag zo’n demonstratrice mijn hart willen luchten over haar ‘dekselse’ verkoopsobjecten? De vele manuren kostbare tijd die ik al verloren heb door te proberen met de tip van de keukenhanddoek onder een randje de haast onbereikbare schuim vandaan te halen. Maar neen, het gaat dus om het principe. Geen commerciële activiteiten bij mij thuis. Ons huis is geen verkoopstempel. In dat opzicht voel ik me bondgenoot met Jezus die de kooplui uit zijn tempel verjaagde. Nu wil ik ook hier redelijk in zijn. En zo gebeurde het dat afgelopen weekend mijn woonadres toch een echt verkoopadres was. De verkoopsruimte bleef echter beperkt tot de plaats waar normaliter de auto verblijft. Mijn vrouw deed mee aan de plaatselijke garageverkoop van de Gezinsbond. Want een garageverkoop – zo werd geredeneerd - sluit aan bij onze milieuvriendelijke en sociale levenshouding. Kleding, speelgoed, huisgerief en prullaria werden voor hergebruik (milieuvriendelijk) aan een spotprijsje (sociaal!) te koop aangeboden. Zo was uitgerekend mijn buurman apetrots toen hij het ontgroeide fietsje van mijn zoon voor zijn kleinkind op de kop kon tikken. Toch moeten we het systeem der garageverkoop niet al te zeer bewieroken. De deelnemers wonen zeer verspreid en bijgevolg rijden vele mensen vele autokilometers van de ene garage naar de andere. Bovendien laten nogal wat kijk- en kooplustigen de motor enkele minuten draaien terwijl ze een bezoek brengen. En het is natuurlijk voor niemand leuk dat ik onze potentiële klanten erop attent moest maken hun motor stil te leggen. En hoe sociaal is het dat opkopers zich aanbieden met de bedoeling om de boel verder te verhandelen. Dan toch maar Tupperware waar de vrouwen sociaal bij mekaar zitten om de herbruikbare potjes te bekijken? 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten