Docent Filosofie en Ethiek

Een paar dagen geleden leek hij nog uitgeteld, maar nu staat hij er weer. Ludo Sannen (foto) was op 7 juni – vrij verrassend – niet meer herverkozen en kwam in een zwart gat terecht. Gelukkig was er Freya Vandenbossche die hem opviste. Zij vertrouwde hem meteen de leiding toe van haar ministeriële kabinet. “Politiek vanuit een andere invalshoek”, zegt Sannen over zijn nieuwe functie als kabinetschef. Hij kan het weten, want hij heeft de politiek al vanuit verschillende invalshoeken bekeken. Mij blijft hij bij als de man die eerst alle kansen kreeg bij de groene partij toen het die nog goed verging en het groene schip verliet wanneer het begon te zinken. En dat deed hij niet op een fraaie manier. Ludo Sannen was, zij het kortstondig, zelfs groen minister voor Leefmilieu en Landbouw in de paars-groene regering 1999-2003. Hoe dramatisch die regeerperiode voor het toenmalige Agalev eindigde is bekend. De Groenen werden met alle zonden van Israël beladen en de genadeloze perceptie zorgde voor een dramatisch verkiezingsresultaat waarbij de partij niet eens de kiesdrempel haalde. Letterlijk en figuurlijk was Agalev van de (politieke) kaart. De populaire Steve Stevaert had de Groenen mee doodgeknepen door hen steevast niet te steunen in hun progressieve maatregelen (bv. op gebied van milieu, landbouw, uitvoer van wapens, etc.). Vlak na de verkiezingen stak de karteldiscussie de kop weer op. Stevaert zag zijn kans schoon om groene leden – van basis tot top – naar de socialisten te lokken. Heel wat groenen vielen voor de charmes van Stevaert en verruilden het zieltogende Agalev voor de SP.a. Op het Agalevcongres vlak na de verkiezingen vielen harde woorden pro en contra een rood-groen kartel. Een karteltegenstander noemde Stevaert ‘het schijnheilig paterke’ en ik applaudiseerde hartstochtelijk. Een applaus klonk later op datzelfde congres nog toen de partij haar nieuwe naam ‘Groen!’ bekendmaakte. Ik herinner me hoe het nieuwe, sobere logo op het podium verscheen en Vera Dua tegelijk de naam ‘Groen!’ uitschreeuwde als teken van een nieuwe start. Onze voorzitter werd zelfs triomfantelijk op de schouders geheven. Eén van de leden die haar letterlijk ondersteunden was een lachende Ludo Sannen. Daar bestaan foto’s en beelden van. Eén van de leden die kort daarna richting Stevaert vertrok was dezelfde Ludo Sannen. Zijn vertrek had iets van een Judasverhaal. Een verhaal dat bovendien exemplarisch is voor eigenbelang in plaats van partijbelang. Politiek opportunisme van de zuiverste soort. En dat voor een docent Filosofie en Ethiek.