Ik zette mij neer tussen de tientallen studenten op
het met tapijt beklede zitgedeelte van de agora. Liefst 36 jaren waren
voorbijgevlogen en nu was ik weer in de campus van Thomas More in Geel. Het was
mijn dochter die naar aanleiding van een openlesdag me gevraagd had haar te
vergezellen. In het kader van haar studiekeuze na het middelbaar streken we
hier neer. Het duurde niet lang of de herinneringen vlogen als wilde vogels
mijn brein binnen. In al deze jonge mensen rondom mij zag ik flarden van mijn
studententijd terug, vaak helder, soms vaag. En zoals mijn jeugdvrienden in de
kroeg stoer en positief – en heel selectief – zalige verhalen uit hun legertijd
opdisten, zo leek het alsof de zon altijd scheen wanneer ik student was. Wij
brosten wat af. Quality time. Kleurenwiezen in de cafetaria. Uitstapjes naar de
stationsbuurt in Geel om pinten te drinken. Maar ook de lessen volgen die de
nodige aandacht vereisten. Of die amusant waren. Uitschieters op dat laatste
vlak waren de lessen Recht van de plaatselijke advocaat René Beckers. Goed van
de tongriem gesneden praatte hij uit de losse pols het ganse lesuur vol met
familie- en echtscheidingszaken uit het leven gegrepen. Daarbij onderhield hij
ons met allerhande anecdotes die – zo staat het mij helder voor de geest – vaak
een seksuele connotatie kenden. Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat de man
het lesgeven als een betaalde hobby uitoefende. Beckers was ook een tijdlang
politiek actief bij de Geelse liberalen. Een andere opvallende docent was Ludo
Helsen, toenmalig Bestendig Afgevaardigde van de Provincie Antwerpen en
volbloed CVP-er. Niet enkel vanwege zijn indrukwekkende verschijning. Net zoals
advocaat Beckers deed hij zijn best om het lesgeven als een aardige
bijkomstigheid en afleiding voor zijn drukke en belangrijke politieke
verantwoordelijkheid aan de top van onze provincie voor te stellen. Systematisch
kwam de heer Helsen toe op de rand van het academische kwartiertje zodat zijn
lessen afwisselend wel en niet doorgingen. Hij doceerde het vak Duits op een
drafje en keek niet op een al dan niet relevante anekdote meer of minder. Andere
docenten waren saaier, maar meestal strenger en meer gemotiveerd. De
herinneringen aan hen zijn zo goed als vervlogen. Het is immers zo lang
geleden. Ik was zelfs – samen met andere leeftijdsgenoten - de eerste student
die toen de gloednieuwe campus betrok. De eerste schooldagen was de campus nog
niet helemaal ‘up and running’, maar na een week (of twee?) vond de verhuizing
vanuit de stationsomgeving plaats. Nu ik hier weer zat, merkte ik dat niet zo
heel veel veranderd leek. De agora van destijds was ‘basically’ nog dezelfde.
Toen was de campus helemaal elementair. Nu was het geheel wat aangekleed. Op
modern en kleurrijk zitcomfort tikten studenten op hun laptop of bekeken ze hun
smartphone. Sommigen liepen de campusshop binnen voor studiemateriaal. Anderen
lazen info af van verschillende TV-schermen. Ter ontspanning speelden enkele
jongens tafeltennis, biljart en kicker. De
ruime refter voor de warme maaltijden werd druk bezocht terwijl verschillende
drank- en snackautomaten gretig producten uitspuwden. Zelfs een fancy Star
Bucks koffieapparaat was aanwezig. Enfin, een tegemoetkoming aan de noden van
vandaag, zeg maar. Ik bekeek het allemaal goedkeurend, met de blik van de
oudere man. De tijd verstreek en mijn dochter kwam blijgezind uit de openles.
Benieuwd of ze in vaders voetsporen zal treden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten