Laat ons een bloem

Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is

Laat ons een boom en het zicht op de zee

Vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is

De wereld die moet nog een eeuwigheid mee

Deze strofe uit de evergreen van Louis Neefs zaliger wordt met de jaren een steeds nijpendere kreet. Helaas. Op groene acties en feesten heffen we het lied al eens aan. Het nummer zit ons als gegoten. Je zou het ook niet uit pakweg liberale kelen horen opborrelen. Die hebben dan weer Blauw, Blauw, Blauw van The Scene. Of op een bijeenkomst van het Vlaams Belang. Daar schallen de Strangers uit de boxen. Bij voorkeur met Baai de Raakswacht. Nee, geef mij dan maar een bloem en wat gras dat nog groen is, omdat de wereld nog een eeuwigheid mee moet. En warempel, deze week ging Leterme er bijna mee aan de haal. In zijn allereerste State of the Union luidde het dat de aarde nog een tijd mee moet. Afblijven, premier, dacht ik. Dat is van ons. Maar verder dan dat kwam hij niet. Geen bloem, geen gras, geen boom, laat staan een zicht op de zee. Zou het dan wel een knipoog naar Louis Neefs geweest zijn? Volgens De Standaard was Leterme nog van plan er bij te vertellen dat de aarde niet van ons is en dat we ze ongeschonden moeten doorgeven aan hen die na ons komen. Maar kennelijk kreeg hij dat niet door zijn strot. Bij ons komt dat er nochtans vlot uit: maatregelen nemen die het leven van onze kinderen en kleinkinderen niet hypothekeren heet dat in het groene jargon. Of nog: duurzaamheid. Het schijnt dat Leterme, nog meer gedreven door de geest van Louis Neefs, het financiële luik van zijn toespraak had willen besluiten met – inderdaad – ‘Vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is’. Maar Herman Van Rompuy zou hem erop gewezen hebben dat nogal wat van zijn 800.000 stemmers aandelen hebben bij Fortis of een rekening in IJsland. En die ergeren zich al blauw, blauw, blauw aan het optreden van de regering.