Miet en Wilfried

Ach, wat kan de liefde toch mooi zijn! Nee, ik heb het niet over mezelf, al had het best gekund. Ik heb het over Miet (65) en Wilfried (72). Het was al langer bezig tussen die twee. Maar het was ook al weer lang gedaan. En Wilfried had al een aardig liefdesparcours gereden. Twee mislukte huwelijken bekroond met 5 kinderen waarvan een dubbel vaderschap op latere leeftijd is bovendien niet niks voor een absoluut katholiek boegbeeld. Maar de liefde voor Miet sluimerde al jaren. Ze doorstond de bittere strijd voor het lijsttrekkersschap voor Europa. En Miet had nog een onbeschreven liefdesblad. Dus waagde Wilfried zijn kans. Hoewel, hij is niet goed in het tonen van zijn emoties. Een hert dat zijn kop schichtig door het struikgewas steekt en snel weer terugtrekt. Zo kent Wilfried zichzelf. Die ingehouden emoties, dat is juist zijn charme, vindt Miet. Dat zit snor. Politiek ook. Al zou Wilfried in Amerika voor de Republikeinen stemmen en Miet niet. Maar Wilfried zou Martens niet zijn als hij hier geen compromis voor had. Net als Miet zou hij voor Hillary stemmen mocht zij de Democratische kandidate zijn. Want een sterke vrouw aan het Amerikaanse roer had het liefdeskoppel wel zien zitten. Nog meer ‘in common’? Zeker wel. Miet heeft groene vingers. Ze werkt graag in de tuin. Intussen zit Wilfried ‘op de computer’. Heeft hij dan niks groen? Toch wel. Wie herinnert zich niet zijn beroemde uitspraak dat hij in het parlement vaak moeite heeft moeten doen om niet te applaudisseren voor de Groenen? Hij heeft het in elk geval goed kunnen maskeren. Want heel mijn jeugdig politiek leven was Wilfried voor mij de verpersoonlijking van het ‘politieke kwaad’. Zoals Reagan in Amerika. Aartsconservatief, saai en niet eens degelijk, pleitbezorger van kernraketten en het einde van de tunnel dat maar nooit in zicht kwam. Alleen een hoopvol teken. Zoals hij zijn huwelijk, Martens III (met Miet I), ook poëtisch omschrijft.