Walter van den Broeckenbeurs

De Boekenbeurs klokte af op 165.000 bezoekers. Een groot succes en een gigantische massa. Ik ondervond de drukte aan den lijve, al was het geen overrompeling. Toch zag ik Walter van den Broeck haast eenzaam achter een tafel zitten. Wachtend om zijn boeken te signeren. Niemand toonde interesse. De beroemde schrijver keek zichtbaar verveeld in zijn leeg kopje koffie. Vervolgens pakte hij de Morgen vast die al beduimeld was en in vele vormen was geplooid. Hij legde de krant onmiddellijk terug neer en keek onbestemd de zaal in. Ik overwoog om enkele passen in zijn richting te zetten en een gesprekje te beginnen. Maar de schrijver leek me niet erg goed geluimd. Ik verzon een openingszin. Bijvoorbeeld: Ik ben een fan en heb al jouw boeken gelezen. Of meer familiair en kortweg: Ik ben ook afkomstig van Olen. Of misschien: Ik werk op ‘tfabriek van Olen’ zoals jij het Union Minière van vroeger in je boeken noemt. Of een heel sterke: Vrienden van me wonen nu in je ouderlijk huis in de arbeiderswijk, beter gekend als de cité. Ik realiseerde me dat hij op elk van de zinnen kortweg kon reageren met ‘So what?’ wat het einde van een pijnlijk en kort gesprek zou betekenen. Neen, ik besloot maar verder te stappen. Ik mocht ten slotte mijn bedeesde Kempische roots niet verloochenen. Toch vond ik het zielig dat de eerste de beste BV overrompeld werd door handtekeningenjagers terwijl Walter van den Broeck hier in de eenzaamheid van de drukte vertoefde. Dan had zijn zoon Karl het veel drukker. Die hield zich een verdieping hoger op waar hij gasten aankondigde, interviewde en de regie leidde over de Knack-dag. De bevallige journaliste Ann Peuteman deed een dubbelinterview met Jos Geysels en Steve Stevaert. Het voormalige socialistische boegbeeld verving de eerder aangekondigde loodgieter Dehaene. Stevaert maakte zijn opwachting in grijs krijtstreeppak, wit overhemd en knalrode sokken. Nu hij met enige afstand naar de binnenlandse politiek keek, kwam hij zelfs bij mij innemend over. Het gesprek verliep dan ook niet diepgaand. Op de periode dat Stevaert zijn linkse droom trachtte te verwezenlijken door de Groenen op te slorpen werd niet ingegaan. Het was de tijd toen een groene militant op een congres dat ik bijwoonde Steve Stevaert betitelde als ‘het schijnheilig paterke van Hasselt’. Ondertussen is hij gouverneur van Limburg, maar hij praat nog altijd begeesterend over de politieke actualiteit. Hij kon het overigens zichtbaar goed vinden met Jos Geysels en wenste zelfs Groenen aan het hoofd van internationale instellingen als de Wereldbank. Ik genoot met volle teugen op de Boekenbeurs. Dat kon van Walter van den Broeck niet gezegd worden.