Witte en zwarte sneeuw

Ons verkeer is echt niet opgewassen tegen een winterprik. Dat ondervond ook ik gisteren, toen ik meer dan een uur lang filesgewijs stond aan te schuiven op de Herentalse Ring. Ik zag overigens niet één agent op mijn traject naar huis om het chaotische verkeer toch enigszins in de besneeuwde banen te leiden. Ter hoogte van het Kempisch Kanaal stond in het midden van de rijweg een automobilist die alle collega-automobilisten aanmaande te stoppen om rechtsomkeer te maken. “Je kan de brug niet op, het is te glad”, was zijn boodschap. Ik bedankte hem en gaf hem een compliment omdat hij als vrijwilliger de rol van verkeersregelaar op zich nam. Vanmorgen waren de meeste wegen alweer goed berijdbaar. Voor de auto’s. Met de fiets was het één lange lijdens-weg. Terwijl het blik op wielen weer op normale snelheid langs me heen zoefde, baande ik me letterlijk een spoor door de besneeuwde fietspaden. Op sommige plaatsen was de sneeuw zelfs netjes van de autoweg ‘geruimd’ naar…het fietspad. Daar waar er helemaal geen doorkomen aan was, reed ik zowaar met enige doodsverachting tussen de auto’s. Ik dacht aan de winterse auto-logica. Hoe gevaarlijker op de weg met het winterweer, hoe meer een mens geneigd zou zijn de auto op stal te laten. Ik ondervond dat net het omgekeerde gold. Je moest goed gek (of groen) zijn om nu voor de fiets te kiezen voor het woon-werkverkeer. Menig fietser zal vandaag dan ook met de wagen rijden omdat de fietspaden niet berijdbaar zijn. Maar wat dan men hen die geen keuze hebben? De jongeren die met de fiets naar school moeten. De grootouders die hun kleuters met de fiets moeten wegbrengen. Zijn het niet bij uitstek deze zachte weggebruikers die een berijdbaar fietspad verdienen? Toen de Groenen in Herentals nog deel uitmaakten van de Meerderheid zorgde onze schepen voor Mobiliteit voor een strooiplan waarin ook de fietsroutes werden opgenomen. Het lijkt in Herentals niet meer te bestaan. In andere gemeenten ook niet. Liever stuurt men de strooiwagen in mijn straat. Een typische woonstraat zonder doorgaand verkeer waar de kinderen nu eens eindelijk hun hartje hadden kunnen ophalen in de sneeuw. Ze zagen hun speelterrein voor hun oogjes wegsmelten. Maar ja, ook in de winter regeert Koning Auto het land en strooit hij het zout waar hij het wil… ook in mijn wonden.