De grijze muis van Europa

Mijn zoon (6de leerjaar) klonk ontgoocheld toen hij gisteren moest antwoorden op mijn vraag hoe het op school geweest was. Aarzelend biechtte hij op dat hij een onprettige ervaring achter de rug had. De meester had gevraagd of iemand wist waarom het een belangrijke dag was. Zoonlief had onmiddellijk zijn vinger opgestoken en gezegd ‘dat mijn papa vandaag jarig is’. Algemene hilariteit in de klas. Helaas, het was niet dat wat de meester bedoelde. En niemand wist het antwoord, zodat meester Tim zelf maar openbaarde dat een Belg als eerste president van Europa werd benoemd. Ik troostte mijn zoon met het argument dat Herman Van Rompuy trouwens een dag eerder dan op mijn verjaardag werd uitverkoren. “Had jij zelf de president van Europa willen worden?”, bleef hij bij het onderwerp. “Misschien was dat ooit wel zo”, verraste ik hem. En ik vertelde dat ik al op mijn 20ste een meer dan gewone belangstelling had voor Europa en haar instellingen. Ik reed zelfs op een winterse zondagmorgen met een cassetterecordertje in de wagen naar Schoten om er mijn toenmalige held en groen Europarlementariër Paul Staes te interviewen. War later ging ik op mijn eentje op bezoek bij de groene fractie van het Europees Parlement. Ja, ik herinner me nog het doolhof van grijze gangen tot ik op de ‘groene’ verdieping kwam waar de muren vol anti-nucleaire en andere strijdvaardige posters hingen. Ik maakte praatjes met de medewerkers van mijn held en betrad stiekem de immense zaal waar de plenaire vergaderingen plaatsvonden. Ik keek er naar de naambordjes en droomde even weg bij de gedachte dat… “Maar, president van de Europese Unie, neen, dat nu ook weer niet”. “Maar jij spreekt toch vele talen”, probeerde mijn zoon nog. Voor die voorwaarde viel misschien nog iets te zeggen, maar voor een andere helemaal niets. Ik vertelde hem over het onbeschreven blad, de grijze muis en het talent voor compromis. “Dan zal er nooit een groene voorzitter van Europa zijn”, klonk het met spijt in zijn stem. Maar snel vermande hij zich en hij zei dat hij van van grijze muizen (in de politiek!) niets moet weten. Hij vond het maar beter dat ik duidelijke standpunten blijf innemen, al varen we daarmee meestal tegen de stroom in en kiezen we niet voor de weg van de minste weerstand.