Zondaar voor één dag

Wat voelde het fijn om als agnosticus op Allerheiligen een zondaar te zijn. Daarvoor moesten mijn vrouw en ik naar de Ethiasarena in Hasselt voor een dag vol nostalgie. Het muziekfestival Sinner’s Day was een echte hoogmis voor alle new wave liefhebbers die net als wij 20 jaar geleden jong en alternatief waren. En dat zijn we, te oordelen aan de massale opkomst van zo’n tienduizend, nog altijd. Of minstens voor één dag. Terug naar de eighties, in het zwart gekleed, dezelfde looks, alleen de hanenkammen dunner, de haarlijnen wijkend, de heupen uitdeinend, maar de ambiance als vanouds. Het schept waarlijk een band om met zoveel muzikale geestesgenoten nog eens met het gitzwarte potlood buiten de lijntjes van het commerciële circuit te kleuren. Op de luide tonen van achtereenvolgens The Neon Judgement, Lydia Lunch, The Bollock Brothers, Anne Clark, Gang of Four, Gary Numan, The Human League en Front 242 lieten we ons gaan alsof de rest van de wereld even had opgehouden te bestaan. Hoewel, er werd massaal tegen de schenen van het establishment gestampt. De songteksten en de begeleidende computerprojecties stonden bol van maatschappijkritiek en aanklachten tegen het morele en fysieke leed veroorzaakt door de ‘motherf***kers’ van deze aardkloot. En zo vonden we ons hier heerlijk op onze plaats. Even alternatief, tegen de stroom in en maatschappijkritisch als in het dagelijkse ‘groene’ leven.