Met het ontslag van minister van Allesbehalvemilieu
Joke Schauvliege kwam zijdelings Vera Dua weer in het nieuws. In haar
complottheorie zag Schauvliege de klimaatbetogingen als een revanche op de
legendarische boerenbetoging in 2003 tegen het beleid van toenmalig minister
van Milieu en Landbouw Vera Dua. De groene minister kreeg er de volle laag. Ze
werd zelfs uitgescholden voor ‘groene hoer’. Het hakte er bij mij behoorlijk
in. Flashback naar nog vroeger, het ronde jaar 2000. Minister Dua had
aangegeven dat ze in een ronde doorheen Vlaanderen met de boeren in debat wou
gaan over haar beleid. Met de plaatselijke groene partij van Herentals lieten
we die kans niet liggen om de minister uit te nodigen in het hol van de leeuw.
Dat hol was het plaatselijke Parochiecentrum van de landelijke deelgemeente
Noorderwijk waar de boeren middels hun band met de CVP de plak zwaaiden. Een
avondje waarop de minister in debat zou treden met de plaatselijke land- en
tuinbouwers, dat zagen we wel zitten. Vuurwerk verzekerd omdat het
Mestactieplan dat mestoverschotten moest aanpakken om de bodemvervuiling met
fosfaten en nitraten tegen te gaan een hot topic was. De avond zelf, herinner
ik me, was ik behoorlijk zenuwachtig. Zou – primo - de minister wel komen
opdagen? Een overvolle agenda en de actualiteit van de dag zou zo maar eens
roet in het eten kunnen gooien. Het zou een afknapper van jewelste en een
groene vernedering zijn. Zouden – secundo - de boeren op de invitatie ingaan? Want it
takes two to tango. Zouden ze massaal thuisblijven en de ontmoeting boycotten?
Of zouden ze met tractoren komen protesteren? Of de gevel van het
Parochiecentrum bekladden met hun beerkar? Alle mogelijke scenario’s spookten
door mijn hoofd. Ruim op tijd posteerde ik mezelf buiten aan de ingang van de
zaal. En ja hoor, de minister arriveerde op het afgesproken uur en mondjesmaat
kwamen de boeren toe. Niet in stoet, gewoon individueel, zonder boerenkleren of
machinaal geweld. Binnen nam ik zelf strategisch helemaal achteraan plaats om
het publiek te allen tijde te kunnen overschouwen. Het verwachte vuurwerk bleef
uit. De minister bracht een evenwichtig verhaal waarbij ze de vermeende
tegenstelling tussen milieu en landbouw wegmasseerde. Meer nog, ze stak haar
sympathie voor de boerenstiel niet weg. “Ik weet hoe zwaar het boerenleven is
en ben zelf afgestudeerd als landbouwingenieur”, wierp ze op. Dat hadden de
boeren nu ook weer niet verwacht. Enkelen begonnen spontaan te applaudisseren,
maar kregen prompt van een collega de zichtbare aanmaning om hiermee op te
houden. De groene minister was immers de vijand en dat moest zo blijven. Het
zou dus ook zo blijven, ondanks haar vele debatavonden op het Vlaamse
platteland. En dan moest de fatale boerenbetoging nog komen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten