De Ronde van Romain

Met het dramatische overlijden van de jonge wielerbelofte Bjorg Lambrecht verdwijnen alle sportieve wieleremoties van de voorbije weken meteen naar de verre achtergrond. Het was nochtans de spannendste en meest beklijvende Tour de France in jaren. Met liefst 3 Belgische ritzeges er bovenop. En met Egan Bernal als sympathieke eindwinnaar. De jonge Colombiaan is een pinkdun mannetje dat weggeplukt lijkt uit een middelbaar onderwijsklas. Ik zag hem van dichtbij in het Herentalse natourcriterium. Hij heeft op korte tijd een heldenstatus verworven in Colombia en ver daarbuiten. Zelf supporterde ik voor Romain Bardet. Hoewel ook medefavoriet liet deze Fransman het voor eigen volk hoofdzakelijk afweten. De sportmedia maakten hem zowat met de grond gelijk. Maar Bardet vocht terug en stond uiteindelijk in Parijs op het podium met de bolletjestrui. Mijn sympathie voor deze renner had eigenlijk niks vandoen met zijn prestaties. Ik werd reeds voor aanvang van de Ronde getriggerd doordat hij werd omschreven als ‘een intellectueel die houdt van boeken en wijn en zich graag uitdrukt in een Frans proza voor gevorderden’. Zeg nu zelf, in de wielerwereld – en bij uitbreiding in de sportwereld – is het met een vergrootglas zoeken naar een atleet met een mening, laat staan een maatschappijvisie. Groot was dan ook mijn verbazing dat deze Romain Bardet in aanloop naar de Tour liever over andere zaken dan het obligate wielerjargon sprak. “Het wielrennen mist een ecologische visie”, opperde hij. Ik wist niet wat ik hoorde. Was dit een losse flodder of was er meer? “Er zijn gewoon heel veel andere dingen buiten het wielrennen die mij interesseren. Duurzaamheid, bewust consumeren, sociaal verantwoord ondernemen… Na mijn carrière wordt dat mijn passie.” En toen kwam hij pas goed op dreef. “Als ik de sliert auto’s zie die achter elke koers aanrijdt, of al die motards, vrachtwagens en rennersbussen rond de koers en hoeveel CO2 die uitstoten... Daar wordt vandaag totaal niet over nagedacht.” Vervolgens maakte hij zich nog druk over de weggegooide bidons en de voedingszakjes in de bermen, de zinloze transporten, het gebrek aan elektrische wagens, de verspilling van voedsel, etc.” En hij sloot staalhard af: “We hebben totaal geen ecologisch bewustzijn.”  Nou moe, ik boog nederig het hoofd voor zoveel moed van een renner die aan de vooravond van de Tour in zijn eigen land deze kritische analyse op de wereld losliet. Ik duim nu al dat Romain Bardet volgend jaar de Tour mag winnen en op de Champs-Elysées een speech naar mijn hart afsteekt. Maar vooral hoop ik dat we Bjorg Lambrecht nooit zullen vergeten.