Het liet me deze zomer niet onberoerd: het eerbetoon aan (mijn) wielerheld Eddy Merckx in Brussel tijdens de Grand Départ van de Tour de France. 50 jaar na het behalen van zijn eerste Tour-overwinning werd Merckx uitvoerig in de bloemetjes gezet. Het verdiende eerbetoon in stijl werd door een half miljoen wielerfans bijgewoond. Ik keek mijn ogen uit vanuit de zetel, met bij wijlen kippenvel wegens nostalgische emoties. Ja, als kind volgde ik de Merckxiaanse heldendaden al op TV. Toen nog in zwart-wit, maar episch waren de beelden. Ik supporterde voor Eddy, mijn broer voor de arrogante Roger De Vlaeminck. Ik speelde de koersen na met plastic wielrennertjes en zelfs met tientallen knikkers die alle de naam van een coureur kregen. Ook dan trok Merckx meestal aan het langste eind. En o blijdschap, wanneer ik Eddy in het zoveelste pakje Panini-stickers vond. Ik kleefde hem behoedzaam boven de woorden ‘Geboren op 17 juni 1945 te Meensel-Kiezegem’. Ik weet nog dat ik in mijn atlas op zoek ging naar dit exotisch klinkende oord. Meensel-Kiezegem is me later ter ore gekomen vanwege een andere Merckx. Gaston, de nonkel van Eddy, stond in de Tweede Wereldoorlog aan de verkeerde kant van de geschiedenis. Op de warme zondag van 30 juli 1944 was Gaston Merckx met drie Vlaamsgezinde vrienden op weg naar de kermis. Onderweg kruiste hun pad dat van drie leden van de Weerstandsgroep ‘Gewapende Partizanen’. Tijdens die confrontatie werd Gaston door een weerstander doodgeschoten. Het was het begin van een apocalyps in het dorp Meensel-Kiezegem. Een ware zuivering vond plaats met als eindbalans 55 inwoners die het leven lieten in een dorp van nauwelijks 850 zielen. Er bleven 33 weduwen achter en 95 kinderen zonder vader. Het ‘drama van Meensel-Kiezegem’ zou nog jaren nodig hebben om haar wonden te likken. Als kind van de repressie groeide Eddy Merckx op maar verhuisde al snel met zijn ouders naar het Brusselse. Als wielerheld stond en staat hij symbool voor ons land België. In rechtse en extreem-rechtse media wordt hij hiervoor geregeld op de korrel genomen. ‘Van zwartgeboren flandrien tot superbelg’, kopte Het Pallieterke. Zijn uitspraken om het land één en ondeelbaar te houden, zijn bezoeken bij de koning, het wordt bespot en gehekeld. Meer nog, zijn pro-Belgische houding wordt zelfs gezien als een soort Wiedergutmachung voor het collaboratieverleden van de familie Merckx. Ik ben blij dat Eddy geen zwarte is, maar een witte en eigenlijk vooral een gele (truidrager).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten