Het was jaren geleden, maar nu ben ik nog eens op het AC geweest. In Herentals staat AC voor Administratief Centrum wat in andere gemeenten meestal het gemeente- of stadhuis heet. Toen ik nog gemeenteraadslid was bracht ik hier vele, lange avonden door. Telkens wanneer ik met mijn tas de trappen opging kreeg ik een soort adrenalinestoot en veranderde ik in politicus om beslist mijn agenda af te werken. Nu, vele jaren later, fietste ik als doorsnee burger, zelfs in korte broek, met vrouw en kinderen terug naar het politieke kloppend hart van Herentals. Ik moest wel, want ik was al enkele maanden geleden gesommeerd voor een elektronisch paspoort. Zo relaxed had ik me al die jaren nooit gevoeld op weg naar het AC. Ik liet me uitbollen in het zicht van de adminstratieve en politieke tempel. En plots gebeurde het weer… de transformatie van burger naar politicus. Geholpen door het overigens ongelukkige toeval dat de eerste persoon die mijn pad kruiste een liberaal gemeenteraadslid was die nog niet zo lang geleden naar de LDD was overgelopen. De man had het onlangs bestaan om een voorstel af te kraken dat de snelheid op de Olenseweg van 70 km per uur naar 50 km per uur moest terugbrengen. Ik vermeldde zijn legendarische woorden al eerder op mijn blog. “Ik vraag me af waar dit naar toe gaat, als aan deze snelheid de snelheid blijft dalen, dan rijden we binnenkort achteruit (sic)”. Nu hij hier voor mij stond, sprak ik hem prompt aan op deze – weliswaar originele - uitspraak die getuigde van alles behalve zin voor verkeersveiligheid. “Wil jij dan niet dat mijn kinderen veilig met de fiets kunnen rijden”, vroeg ik hem recht in het aangezicht, met gevoel voor pathos, wijzend naar mijn eigen kinderen die met hun fiets in de hand stonden te wachten tot papa gedaan had met praten met de vreemde meneer. De man van de Lijst Dedecker was van zijn melk. Eerst wist hij zelfs niet meer dat de Olenseweg bestond. Daarna vond hij het er toch niet zo gevaarlijk. En vervolgens moest ik zijn uitspraken toch in de juiste context plaatsen. Enfin, hij stelde voor dat we het er later maar eens uitgebreider over zouden moeten hebben. Toen ging hij er als een haas vandoor. Ik excuseerde me bij mijn vrouw en kinderen voor het oponthoud en stelde mijn zoon voor het bloed te stelpen van de valpartij die hij een paar minuten eerder had gemaakt.
maandag 23 juni 2008
De transformatie
Het was jaren geleden, maar nu ben ik nog eens op het AC geweest. In Herentals staat AC voor Administratief Centrum wat in andere gemeenten meestal het gemeente- of stadhuis heet. Toen ik nog gemeenteraadslid was bracht ik hier vele, lange avonden door. Telkens wanneer ik met mijn tas de trappen opging kreeg ik een soort adrenalinestoot en veranderde ik in politicus om beslist mijn agenda af te werken. Nu, vele jaren later, fietste ik als doorsnee burger, zelfs in korte broek, met vrouw en kinderen terug naar het politieke kloppend hart van Herentals. Ik moest wel, want ik was al enkele maanden geleden gesommeerd voor een elektronisch paspoort. Zo relaxed had ik me al die jaren nooit gevoeld op weg naar het AC. Ik liet me uitbollen in het zicht van de adminstratieve en politieke tempel. En plots gebeurde het weer… de transformatie van burger naar politicus. Geholpen door het overigens ongelukkige toeval dat de eerste persoon die mijn pad kruiste een liberaal gemeenteraadslid was die nog niet zo lang geleden naar de LDD was overgelopen. De man had het onlangs bestaan om een voorstel af te kraken dat de snelheid op de Olenseweg van 70 km per uur naar 50 km per uur moest terugbrengen. Ik vermeldde zijn legendarische woorden al eerder op mijn blog. “Ik vraag me af waar dit naar toe gaat, als aan deze snelheid de snelheid blijft dalen, dan rijden we binnenkort achteruit (sic)”. Nu hij hier voor mij stond, sprak ik hem prompt aan op deze – weliswaar originele - uitspraak die getuigde van alles behalve zin voor verkeersveiligheid. “Wil jij dan niet dat mijn kinderen veilig met de fiets kunnen rijden”, vroeg ik hem recht in het aangezicht, met gevoel voor pathos, wijzend naar mijn eigen kinderen die met hun fiets in de hand stonden te wachten tot papa gedaan had met praten met de vreemde meneer. De man van de Lijst Dedecker was van zijn melk. Eerst wist hij zelfs niet meer dat de Olenseweg bestond. Daarna vond hij het er toch niet zo gevaarlijk. En vervolgens moest ik zijn uitspraken toch in de juiste context plaatsen. Enfin, hij stelde voor dat we het er later maar eens uitgebreider over zouden moeten hebben. Toen ging hij er als een haas vandoor. Ik excuseerde me bij mijn vrouw en kinderen voor het oponthoud en stelde mijn zoon voor het bloed te stelpen van de valpartij die hij een paar minuten eerder had gemaakt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten