Met de fiets naar het werk

Wie het groene gedachtegoed volgt, weet dat het niet alleen vooruitziend maar ook visionair is. Hoe vaak dichtte men ons geen slag van de molen toe, toen wij jaren geleden al pleitten voor windmolens. Vandaag zoekt (bijna) iedereen (terecht) mee naar geschikte plaatsen voor windmolens. Een jaar geleden kreeg ik bijvoorbeeld de wind van voren toen ik in gezelschap een pleidooi hield om gras te zaaien op platte daken. Hoongelach was mijn deel. Taferelen met koeien op het dak en grasmaaiers die langs gevels omhooggehesen werden kwamen spottenderwijs voor de geest. Vandaag zijn grasdaken in de stad een feit. Zo voorspelden wij in de jaren 90 van op de oppositiebanken van de gemeenteraad dat wij ‘binnen enkele jaren in de file zouden staan van Noorderwijk naar Herentals’. Ons statement werd – alweer – weggelachen door de toenmalige schepen van Mobiliteit die repliceerde ‘dat hij daar niks mee in zou zitten, want dan is de kans op een ongeval toch klein’. Vandaag, pakweg 10 jaar later, staat er zelfs dagelijks een file tussen deelgemeente en moederstad. Toegegeven, door ingrijpende wegwerkzaamheden is de toestand nu hopelozer dan recent al het geval was. Ook ik ben door die tijd heen deel gaan uitmaken van die morgen- en avondfile. Ik had natuurlijk mijn excuses om de tocht naar het werk met de auto te maken. Zo zette ik de kinderen af op school en was de tijd te kort om nog tijdig al fietsend op de fabriek te geraken. Bovendien was er de afstand, zo’n 9 kilometer, die buiten mijn principiële 5 km-fietszone lag. En ten slotte – het klinkt banaal maar toch! – wist ik uit een vroegere fietsbevlieging dat het toch maar tegenvalt om je achter je computer te nestelen met een bezweet lijf. Welnu, vorige week heb ik het nog eens geprobeerd. Van maandag tot vrijdag heb ik op mijn stalen ros het woon-werkverkeer afgelegd. En ziehier enkele vaststellingen:
-Ik doe over het traject met de fiets slechts luttele minuten langer dan per auto.
-Ik steek bij regenweer zowaar meer auto’s voorbij dan omgekeerd.
-Ik voel me een ‘buitenbeentje’ naast een stroom van auto’s (zeker toen het tweemaal pijpenstelen regende).
-Ik heb in een week langs het traject meer gezien dan in de jaren ervoor (over mensen en hun huizen).
-Ik ervaar hoe zwak de eenzame fietser in het autoverkeer is en letterlijk aan de kant geduwd wordt.
-Ik stel vast hoe weinig rekening gehouden wordt met het comfort voor fietsers (geen fietspad, moordstroken, glas en waterplassen op fietspad, geen goedlopend fietspad, geen voorrang aan verkeerslichten).
Conclusie: ik ben deze week nog altijd met de fiets naar het werk geweest!