Snel, sneller, Beaucourt

Hoe groot is de kans dat Michel Vandenbosch zijn hond in het openbaar afrost? Of dat de paus in Afrika met condooms op zak de weg kruist van een mooie zwarte deerne? Die mogelijkheid lijkt me even groot als het nieuws dat Filip De Winter een Marokkaans kindje adopteert. Of Anja Hermans aan de slag (3 woorden!) gaat bij Electrabel. Of Flor Koninckx met een glaasje op achter het stuur kruipt. Hoewel, dat laatste – dat is bekend – is toch gebeurd. Al heb ik het gecheckt en gedubbel- en tripel(!)checkt voor ik het voortvertelde. Het was immers één van de laatste zekerheden die wegvielen. En ziehier komt er weer één: dokter Luc Beaucourt (foto) reed zich tegen de lamp. De arts werd betrapt toen hij aan een snelheid van 186 km per uur over de E34 scheurde. Juist is juist, na correctie werd – volgens de overtreder – de snelheid teruggebracht tot 174 km per uur. Nu mag Beaucourt wel een urgentie-arts zijn en bijgevolg zich gehaast door het leven spoeden, zijn overtreding is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Jaren aan een stuk heeft de man onderbroken als een Don Quichot gevochten tegen (weekend)ongevallen en vóór veilig verkeer. Alles samen zou hij op zijn kruisvaart meer dan achtduizend voordrachten gegeven hebben waarbij hij gruwelijke foto's van verkeersslachtoffers toonde door overmatige snelheid al dan niet in combinatie met drankgebruik. Overigens zou Beaucourt als laagvlieger ook al niet geheel nuchter zijn geweest. Vooraleer ik hier de schandpaal bovenhaal, wil ik ootmoedig bekennen dat het “zou kunnen voorkomen dat ook ik gespot word terwijl ik de maximum snelheid overschrijd”. Ik wil dan wel een weddenschap aangaan dat de marge minimaal zal zijn. Als hulpmiddel rijd ik nog altijd rond met een ROB-sticker op de achterruit. Ik beken mij dus altijd als een chauffeur die Rustig Op de Baan rijdt. Dat kan van Beaucourt dus niet (meer) gezegd worden. Het snelste parcours dat hij tot dus ver had gereden was in de politiek. Zijn BV-schap had zich omgezet in een engagement bij de CVP, maar vliegensvlug schakelde hij over naar de VLD. Ik had mij toen al – zij het binnensmonds – vragen gesteld bij het gezelschap dat hij ging opzoeken. Zijn het immers niet bij uitstek de liberalen die pronken met stevige CO2-bakken waar ze – wellicht in naam van de vrijheid – graag mee over het asfalt scheuren? En alsof zijn geloofwaardigheid na zijn verkeersovertreding nog niet helemaal aan diggelen ligt, lijkt hij nu zijn heil bij Jean-Marie – druk het gaspedaal nog wat dieper in – Dedecker te zoeken. Of toch weer niet. Zijn toelatingsexamen heeft Beaucourt alvast met brio afgelegd.