Voetbal in Zuid-Afrika

De voorbije anderhalve maand heb ik praktisch geen bal gezien. Voor een voetballiefhebber duurt deze periode van het jaar liefst niet al te lang. Met de drukke verkiezingscampagne viel het voetbalgemis nog mee. Maar na 7 juni wou ik toch wederom het balletje zien rollen. Juni schenkt ons om de twee jaar een Europees of zelfs een Wereldkampioenschap. Maar niet dit jaar dus. Gelukkig kon in nog mijn toevlucht zoeken tot de Confederations Cup in Zuid-Afrika. Ik weet wel, dit is niet het echte werk, het betreft namelijk een voorbereidingstornooi op het WK 2010 in hetzelfde land. Maar met Brazilië, Spanje en Italië – to name but a few – waren er toch enkele smaakmakers. Ik vleidde me in mijn sofa en keek naar de wedstrijd van Spanje tegen ‘thuisland’ Zuid-Afrika. Clichématig had ik een Jupiler – mannen weten waarom - binnen handbereik zodat ik mij optimaal voetbalgewijs kon ontspannen. Ja, er zijn enkele momenten waarop de politiek veraf is in mijn leven. Hoewel. De Zuid-Afrikaanse ploeg verraste me met frivool en aanvallend spel en ik twijfelde even om als Spanjesupporter over te lopen naar de Bafana Bafana. Ten tijde van de apartheid zou dit niet de minste overweging waard zijn geweest. Maar de tijden zijn veranderd. Ik koop nu ook met plezier Kaaps fruit en dito wijn. Het viel me trouwens op dat bij de thuisploeg 10 zwarte spelers rondliepen en slechts 1 blanke. Nietsvermoedend genoot ik van het spelletje. Tot uitgerekend de blanke speler de bal toegespeeld kreeg en het uitzinnige thuispubliek massaal ‘booooohhhh’ riep. Ik krabbelde overeind niet wetende wat ik hoorde. Merkte ik al niet op dat de tijden in Zuid-Afrika veranderd zijn? De blanke minderheid – in de persoon van 1 speler - werd door duizenden eigen zwarte aanhangers uitgejouwd. Het leek wel Zimbabwe waar de dolgedraaide president Mugabe alle blanken verjaagt. Wat een omgekeerd racisme, dacht ik. En inderdaad, bij de volgende baltoets van de blanke Zuid-Afrikaan kreeg hij weer een salvo over zich heen. En daarna nog en nog. Hij gaf echter geen krimp. Ik hield het niet meer uit in mijn knusse zetel. Had dit zwarte volk dan niets geleerd uit haar verleden? Het antwoord kwam van de Nederlandse verslaggever. “Denk maar niet dat de Zuid-Afrikaanse verdediger Booth weggehoond wordt door de supporters. Nou, nee hoor, ze zijn gek van hem en scanderen zijn naam telkens wanneer hij aan de bal komt”. Langzaam werd ik terug rustig.