zondag 4 november 2007

De schaamte van Kathleen Cools en mezelf in de Ardennen


Kathleen Cools en ik hebben wat gemeen. Om te beginnen zijn we allebei geboren in 1963. Meer nog: ons beider sterrenbeeld is de schorpioen. Dat heb ik uit een column van Joël De Ceulaer, collega-journalist van Cools, al weet ik niet dat hij dat wil gezegd hebben. De Ceulaer kiest onder meer als Knack-journalist geregeld voor de frontale aanval. Ook nadat Kathleen Cools in Humo van lang geleden aan haar sterrenbeeld bepaalde karaktereigenschappen toedichtte. De nekharen van De Ceulaer gingen overeind staan. Hij besloot haar vakkundig aan de schandpaal te nagelen, haar eerst uitnodigend als vrouw met een voorbeeldfunctie om ‘alsnog zich te laten bekeren tot een rationeel wereldbeeld’. De organisatie SKEPP haastte zich om haar jaarlijkse prijs, ‘de Zesde Vijs’, ik verzin het niet, uit te reiken aan ‘boogschutter’ De Ceulaer. Nu ben ik normaliter niet benieuwd naar de geboortedatum van BV’s, maar van Kathleen Cools wil ik het wel eens weten. Wie weet zijn we op dezelfde dag geboren? Zoals onlangs bleek toen ik een pint pakte met een collega-scheidsrechter. Toen hij naar mijn leeftijd vroeg, bleek dat we hetzelfde geboortejaar hadden. “Ik in november”, preciseerde hij. “Ik ook”. “Toch niet de 20ste?”. “Jawel, ziehier” en hij haalde prompt zijn paspoort boven. We lagen in een deuk van het lachen. Maar, euh, terzake met Kathleen Cools. Buiten onze leeftijd hebben we beiden een samenlopend radioverleden. We zijn begonnen bij Studio Brussel en in de tweede helft van de jaren 90 zijn we overgestapt naar Radio 1. Zij als radiomaker, ik als luisteraar. En dan zijn er nog onze gezamenlijke indrukken van de afgelopen dagen.
We hadden het beiden beroepshalve de voorbije weken ontzettend druk. En wat bleek? Kathleen zocht de Ardennen op om even op adem te komen. Ze vertoefde enkele dagen in Malmédy. Zonder dat ik het van haar wist had ik ook een optie op een korte vakantie in juist…Malmédy. Ik koos met mijn gezin uiteindelijk voor La Roche. Zij zag geen Belgische vlaggen, daar in het oosten des lands, als tegengewicht voor het separatistische discours van de Vlamingen. Ik ook niet in La Roche. Met uitzondering van 1 driekleurige sticker op de ruit van een café, met daarop het alleszeggende ‘Ensemble’. Net als Kathleen werden ook wij op onze wandelingen begroet door goedgeluimde Franstaligen. De ‘bonjours’ waren er talrijk en hartelijk. En in de lokale winkels werden mijn Franse vragen in het (gebroken) Nederlands beantwoord. Was mijn Frans niet goed genoeg of wilden ze per se hun goede wil tonen? Enfin, wat waren we hier ver van het communautaire gehakketak! Terwijl Kathleen Cools zich schaamde in Malmédy voor de verbale krachtpaterserij van de Vlaamse politici, deed ik hetzelfde in La Roche. Normaal mag een mens best fier zijn op zijn afkomst, maar ik wou me haast verontschuldigen omdat ik Vlaming ben. Ik deed het toch maar niet, en besloot ten volle te genieten van de bossen, de gezonde lucht en de streekproducten, hier in ons eigen land.

Geen opmerkingen: