Hoe komen ze er bij Groen! op om een congres te organiseren op het moment dat vele honderden groene en andere progressieve vrijwilligers de straat willen optrekken voor 11.11.11? Foei, foei, foei. Ik zat met een dilemma. Mee bepalen of Mieke Vogels dan wel Bart Staes, toen nog gesteld dat het per saldo enkel tussen hen zou gaan, de voorzitter zou worden, is een belangrijke keuze en allerminst een formaliteit. De straat opgaan voor het Zuiden minstens evenzeer. Ik gokte dat mijn afwezigheid op het congres minder het verschil zou maken dan in de lokale actiegroep voor 11.11.11 waar ik sinds haar ontstaan mee aan de kar trek. Ik spoorde vorige zaterdagochtend dus niet naar Gent, maar hulde me in een soort vuilzak met het opschrift ‘Ik vecht tegen onrecht’. Bij het tweede huis waar ik aanbelde, stelde ik vast dat de kartonnen verpakking van de kleurpotloden die ik te koop aanbood al helemaal doorweekt was. En ikzelf ook. Het water viel bij bakken uit de lucht. Vele deuren bleven al dan niet toevallig dicht. Maar uit de deuren die opengingen, kwam veel warmte. Met de glimlach kochten de mensen (droge) kleurpotloden, sleutelhangers, cacaopoeder of wenskaarten. Ik profiteerde volop van het slechte weer (medelijden!) en de invoering van de euro. De prijs van 6 euro leek geen enkel probleem, maar wat indien het nog 240 frank had geweest? Ook de slechte reclame die o.a. 11.11.11 te slikken kreeg van een onverlaat die een boek schreef met de ondertitel dat van elke 100 euro er slechts 1 naar het Zuiden gaat, bleef gelukkig zonder effect. Wat een slag in het gezicht van de vele vrijwilligers die weer eens op pad waren voor een rechtvaardige wereld. Ik moet trouwens bekennen dat ik niet alleen voor de arme sukkelaars de straat opga. Ik doe het ook voor mezelf. Het heeft een therapeutische werking en biedt een grote portie antigif voor de toenemende verrechtsing (lees: egoïsme) die in hetzelfde straatbeeld te merken valt. Het stelt mijn negatiever wordend beeld over de goedheid van de mens elk jaar weer wat bij. En… omdat ik in mijn eigen buurt ga, helpt het om vriendelijk te blijven tegen de mensen die ik dagelijks ontmoet. Mieke Vogels liet het ondertussen niet aan haar hart komen en zorgde dat mijn berekende gok goed gekozen was. Bart Staes is gewoon onmisbaar als Europarlementslid. Mijn god, ik houd mijn hart vast als Staes het lot van pakweg de Tsjetsjeense bevolking niet meer zou aantrekken. En Mieke Vogels is nu eenmaal een beter uithangbord voor de partij. Ze plakt niet alleen beter op het scherm. Ze is recht voor de raap en slaagt er als geen ander in om de groene boodschap helder en eenvoudig te formuleren zonder populistisch te worden. Voorwaar ingrediënten om de partij in de richting van dubbele verkiezingscijfers te duwen. En dat is toch wat Mieke wil. En ik ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten