Driewerf hoera! Lierse is gered. Gun mij even een euforische uitlating. Geen maanden, maar jaren, zit ik – en samen met mij vele duizenden trouwe supporters met een geel-zwart voetbalhart – met ingehouden adem en geknepen billen lijdzaam toe te zien hoe het met onze club bergafwaarts gaat. Tien jaar na het behalen van de landstitel in de hoogste voetbalklasse was het vandaag erop of eronder voor SK Lierse. In die 10 jaar ging het van kwaad naar erger. De laatste jaren kwam de club steevast negatief in het nieuws. Financieel wanbeheer met torenhoge schulden tot gevolg. De malafide Chinees Ye kocht trainers en spelers om om de club zogezegd te redden. De supporters moesten het toneel aanschouwen. Ze werden vernederd maar bleven trouw. Zelfs nadat de club dit seizoen in tweede klasse moest starten. En ook daar loopt het voor geen meter. De logica van het geld is onverbiddelijk in het voetbal. Wie geen centen heeft kan geen goede ploeg op de been brengen. De voorzitter bleef naar buitenuit optimistisch. Hij schermde met potentiële sponsors. Niets werd concreet. De spelers dreigden te staken omdat ze hun loon niet meer kregen. Hoe diep kan je zitten? Plots was er sprake van een Egyptisch spoor. Wadi Degla is een steenrijk concern dat zich bezighoudt in de vastgoedsector. Het zou verder inkomsten halen uit de telecommunicatie, olieraffinaderij en andere zaken, heet het. Voorzitter Theyskens reisde de laatste tijd geregeld naar Egypte. Een Egyptische delegatie streek geregeld neer in Lier. Zou het dan toch menens zijn? En zo ja, waarom? Hoezee, de eerste vraag werd vandaag positief beantwoord. De tweede is nog niet helemaal duidelijk. Of ik zo blij ben dat mijn ploeg in handen van Egyptenaren komt? Dat nu ook weer niet. Maar het was de enige weg om Lierse van het failliet te redden. “Iedereen die het goed meent met deze club is welkom”, heb ik de laatste tijd wel meer gezegd. Als het water je aan de lippen staat, maakt het niet uit hoe de reddingsboei er uit ziet. Hij moet wel betrouwbaar zijn. Zo zal ik kritisch en met de nodige argwaan volgen hoe het mijn club vergaat nu ze op Egyptische leest geschoeid wordt. Ik hoop dat de vele groene supporters van Lierse - Freya Piryns en anderen – terug met opgeheven hoofd naar het voetbal kunnen gaan. Want waar zijn de emoties zo groot en de verschillen in de sociale klassen zo klein als in onze sport?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten