Applaus

Dat België politiek een ingewikkeld land is weet onderhand welhaast iedereen. Natuurlijk geldt dat in de eerste plaats voor onze structuren. Gemeenschappen en gewesten, faciliteitengemeenten, BHV, leg dat maar eens uit. De meeste Belgen snappen het niet, maar zolang er maar regeringen gevormd worden die de verkiezingsuitslag weerspiegelen vinden ze het wel goed. Nu was rechts dus aan zet. Links supporterde en sprak haar hoop uit op een rechtse regering. Want anders kon links geen oppositie voeren. Maar zelfs na 175 dagen slaagde rechts er niet in een coalitie te vormen. Formateur Leterme, de man die het allemaal ging oplossen na de verkiezingen, schoffeerde de Walen keer op keer en gaf het ten slotte op. Het land in puin achterlatend, trok hij naar zijn achterban en… kreeg een oorverdovend applaus van zijn partij annex kartel. Applaus omdat hij het been stijf had gehouden, koppig de Vlaamse zaak had verdedigd eerder dan te kiezen voor de ‘16’. De koning deed dan maar een beroep op Verhofstadt. De uittredende eerste minister had minder dan 20 dagen nodig om te doen waar Leterme niet in slaagde. Vandaag las hij zijn regeerverklaring voor en somde daarbij de 10 punten op waaraan zijn interimregering opgehangen wordt. Normaliter volgt er dan een applaus. Dat kwam er ook, zij het niet van coalitiepartner CD&V. Sommige oppositieleden reageerden meer enthousisast dan de katholieke excellenties. Die laatsten liepen erbij met een lijkbiddersgezicht. Natuurlijk is er geen reden om vrolijk te zijn. De enige verdienste van deze regering is dat ze er is. Anderen hebben het me al voorgezegd. Of nog: de teller is ten minste gestopt. Ik denk, eerlijk gezegd, dat de teller nog altijd loopt, ook na Kerstmis, misschien tot Pasen, maar zeker tot de CD&V op het juiste moment applaudiseert.