Een Waal in Vlaanderen

Ik belandde beroepshalve in een taverne om over zaken te spreken zoals dat heet. Dat ging redelijk vlot. We waren met vier en sommigen dronken alcohol en anderen niet. Na een uurtje had iedereen het gevoel dat we tot een win-win situatie waren gekomen. Tussen haakjes, ik walg van het woord, maar voor de sfeer is het niet slecht. Zoals het gebruikelijk is, praatten we nog wat na om de opgebouwde spanning te verdrijven. In het begin was het nog even zoeken en tasten naar een gemeenschappelijk onderwerp. Er was geen vrouw bij, dus het ging niet over de kinderen. Oeps, sorry voor het cliché. Ook niet over voetbal trouwens. Er werd voorzichtig geopend met het weer. Daar gaf de storm van zondag ook dankbaar aanleiding toe. “Ik heb het er eerlijk gezegd niet mee”, zei mijn overbuur. “Sinds er een boom op mijn huis gevallen is ben ik er niet gerust meer in”, voegde hij er aan toe. “Ja, hij maakt stukken aan het land”, bevestigde de Waalse tafelgenoot. Het was niet zijn beste Nederlandse zin, maar voor de rest sprak hij onze taal haast onberispelijk. Hij woonde dan ook al jaren in de Kempen, had hij bij de kennismaking gezegd, al was hij afkomstig uit het Pays Noir van Charleroi. Ik wou dan ook wel eens weten hoe een Waal zich tegenwoordig in Vlaanderen voelt. Ik rook mijn kans. “180 dagen zonder regering maakt ook stukken aan het land”, riposteerde ik. Toegegeven, het klonk nogal opportunistisch om zo van onderwerp te veranderen. En het klonk niet echt beleefd op de koop toe. Maar het werkte. De Waal kreeg plots een heel ernstige en bezorgde uitstraling. “Ik woon hier graag in Vlaanderen”, zuchtte hij, “maar wat hebben de Walen jullie toch misdaan?”. Tja, daar zaten we dan. De bal lag in het Vlaamse kamp. Wie zou de Vlaamse kaart trekken? Of wie zou zich opwerpen als Belgicist? Of een genuanceerd standpunt misschien. Ik wachtte tactisch even af en dronk van mijn koffie die al op was. De echte Vlamingen keken naar mekaar. Even dreigde er een onbehaaglijke stilte te vallen. Maar het was zowaar de Waal die de Vlamingen redde. “Weet je wat het is?” vroeg hij en zonder een antwoord af te wachten ging hij voort. “Ik ben ne socialist, maar ik kan er niet meer voor stemmen, want ze gaan samen met de Spirit. De CD&V gaat samen met den N.VA. Wel, ik stem nu voor Groen!” Ik riep de ober en bestelde een rondje op de kosten van mijn werkgever. Als er nu eens meer Walen in Vlaanderen kwamen wonen, mijmerde ik lang na het afscheid.