Het versassen van schepen is voor veel mensen een attractie. Zeker nu het mooi weer is en vakantie zie ik op weg naar huis vaak een handjevol kijklustigen aan het Olense sas. Dikwijls gaat het om ouders met kleine kinderen. En soms wandelen de kleintjes gewoon vrij rond, steken hun hoofdje over de reling en staren in de gapende diepte. Ik mag er niet naar kijken want ik krijg het er doodsbenauwd van. Dat beklemmende gevoel heb ik ook wanneer ik kinderen op een balkon zie spelen. Zelf durf ik amper een voet te zetten op het balkon van mijn vakantie-appartement. Mij zal je ook nooit betrappen hangend over een brugleuning. En om de dakgoot proper te maken moet ik mij tot het uiterste vermannen. Ja, ik heb dus hoogtevrees. Ik zal dus ook nooit in een torenkraan klimmen. Gelukkig heb ik daar geen reden toe. Tientallen sans-papiers beklommen in onze hoofdstad ook geen kranen voor de lol. Ze mogen dan wel geen hoogtevrees hebben – althans dat hoop ik voor hen – ze zijn ten einde raad. Al jaren vragen ze om een eerlijke kans te krijgen en om hier een eerlijk leven op te bouwen. Maar een kibbelende regering slaagt er maar niet in om een deftige asielprocedure op poten te zetten. Meer nog, alle excellenties lieten het land en de asielzoekers voor wat ze zijn en zitten nu vrolijk op hun vakantiebestemming. Wie schetst een groter contrast dan dat tussen een sans-papier die zijn wanhoop uitschreeuwt van op een Brusselse bouwkraan en pakweg de bevoegde minister Turtelboom die in haar Siciliaans vakantieoord van een glas goede wijn nipt? Van verantwoordelijkheidszin is in geen velden of wegen sprake. Integendeel, uitgerekend de eerste minister van dit land beschuldigde de asielzoekers van chantage. De man wiens kartel het hele land, haar legale en illegale inwoners, al meer dan 400 dagen chanteert. Geen woord over de echte reden waarom mensen uit pure machteloosheid hun onmacht uitschreeuwen vanuit een torenkraan: het uitblijven van een asielprocedure die efficiënt en eerlijk werkt. Want dat is toch wat deze regering had beloofd. Ik voel plaatsvervangende schaamte bij een regering die gedomineerd wordt door hardvochtigheid. Mocht ik geen hoogtevrees hebben, ik zou er de muren van oplopen.
maandag 4 augustus 2008
Hoogtevrees
Het versassen van schepen is voor veel mensen een attractie. Zeker nu het mooi weer is en vakantie zie ik op weg naar huis vaak een handjevol kijklustigen aan het Olense sas. Dikwijls gaat het om ouders met kleine kinderen. En soms wandelen de kleintjes gewoon vrij rond, steken hun hoofdje over de reling en staren in de gapende diepte. Ik mag er niet naar kijken want ik krijg het er doodsbenauwd van. Dat beklemmende gevoel heb ik ook wanneer ik kinderen op een balkon zie spelen. Zelf durf ik amper een voet te zetten op het balkon van mijn vakantie-appartement. Mij zal je ook nooit betrappen hangend over een brugleuning. En om de dakgoot proper te maken moet ik mij tot het uiterste vermannen. Ja, ik heb dus hoogtevrees. Ik zal dus ook nooit in een torenkraan klimmen. Gelukkig heb ik daar geen reden toe. Tientallen sans-papiers beklommen in onze hoofdstad ook geen kranen voor de lol. Ze mogen dan wel geen hoogtevrees hebben – althans dat hoop ik voor hen – ze zijn ten einde raad. Al jaren vragen ze om een eerlijke kans te krijgen en om hier een eerlijk leven op te bouwen. Maar een kibbelende regering slaagt er maar niet in om een deftige asielprocedure op poten te zetten. Meer nog, alle excellenties lieten het land en de asielzoekers voor wat ze zijn en zitten nu vrolijk op hun vakantiebestemming. Wie schetst een groter contrast dan dat tussen een sans-papier die zijn wanhoop uitschreeuwt van op een Brusselse bouwkraan en pakweg de bevoegde minister Turtelboom die in haar Siciliaans vakantieoord van een glas goede wijn nipt? Van verantwoordelijkheidszin is in geen velden of wegen sprake. Integendeel, uitgerekend de eerste minister van dit land beschuldigde de asielzoekers van chantage. De man wiens kartel het hele land, haar legale en illegale inwoners, al meer dan 400 dagen chanteert. Geen woord over de echte reden waarom mensen uit pure machteloosheid hun onmacht uitschreeuwen vanuit een torenkraan: het uitblijven van een asielprocedure die efficiënt en eerlijk werkt. Want dat is toch wat deze regering had beloofd. Ik voel plaatsvervangende schaamte bij een regering die gedomineerd wordt door hardvochtigheid. Mocht ik geen hoogtevrees hebben, ik zou er de muren van oplopen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten