Brievenbusgesprekken

Oef, ik heb de laatste folders in de bussen gestoken. Het bussen was soms vermoeiend, maar vaak ook amusant en leerrijk. Want ik maakte er een sport van om de bewoners die zich toevallig aan de straatkant bevonden expliciet te melden dat ik hen een groene folder wilde overhandigen. De reacties waren soms kortaf of nihil, maar gaven af en toe aanleiding tot een gesprekje. Eén zinnetje kwam vaak terug. “Jullie zijn nodig”, verwoordde een kranige 70-jarige vrouw die er 10 jaar jonger uitzag het kort maar krachtig. “Maar, sorry meneer, ik ga er niet op stemmen”, excuseerde ze zich. Ze pakte de groene folder aan, leunend op een hark waarmee ze in haar voortuintje aan de slag was. “Ik stem al heel mijn leven voor dezelfde, maar ik zeg niet voor wie”. En nu ging ze ook niet meer veranderen. In de daaropvolgende 15 minuten trachtte ik haar te overtuigen om alsnog het roer om te gooien. Mijn slotzin vond ik zelf behoorlijk ingewikkeld maar er leek me geen speld tussen te krijgen. “Want als iedereen vindt dat er Groenen nodig zijn in de politiek, maar niemand stemt ervoor, dan ben je niet geloofwaardig wanneer je zegt dat ze nodig zijn”. Ze keek me nadenkend aan en zei: “Als jij zou opkomen, dan zou ik voor jou stemmen”. Dat gevoel kende ik ook bij een gepensioneerd man die zich outte als een ‘gedegouteerd socialist’. Hij kende me maar wist “verdekke toch niet dat ik een groene was”. Trouwens, hij volgde het allemaal wel niet zo, maar “die Bart Staes zegt toch zinnige dingen”. Dat vond ook een andere man die bij het aannemen van een folder ook al zijn respect voor onze Europese lijsttrekker niet onder stoelen of banken stak. “Die Bart Staes van jullie, die weet wat hij zegt”. Het was als een compliment bedoeld, al mag je hopen dat ze allemaal weten wat ze zeggen. Over ons ander boegbeeld, Mieke Vogels, lopen de meningen duidelijk uiteen. Het lijkt wel of ze niemand onberoerd laat. Je ben vóór Mieke of tegen. Ze heeft hevige fans en felle tegenstanders. Hoewel bewezen is dat vooral vrouwen het groene gedachtegoed genegen zijn, dan viel het mij op dat het net vele vrouwen kritisch zijn voor onze voorzitter. “Ze komt niet serieus genoeg over”, meende een vrouw die duidelijk ernstige mannen in maatpak verkoos. Dat het vestimentaire aspect niet onbelangrijk is kreeg ik te horen van een oudere, kokette dame. “Uw voorzitter zou zich eens wat deftig mogen opkleden als ze op tv kwam”. Ik liet haar de verkiezingsfolder zien waarop Mieke en de andere groene lijsttrekkers in een deftig pak poseerden. “Awel, da’s al veel beter”, klonk het. In dezelfde straat vond een man Mieke Vogels dan weer ‘een straffe madam’. “En ze komt altijd goedlachs over”, riep hij me achterna. Glimlachend vervolgde ik mijn weg, wetend dat zoveel mensen zoveel verschillende meningen hebben. Ook over Groen!. Maar dat is net de essentie van de democratie.