Groene nieuwe deal

Ik mag hopen dat de groene partijtop stilaan klaar is met haar analyse over de voorbije verkiezingen. We hoorden wel al eens dat er nieuwe boegbeelden gezocht worden. Maar voor het overige blijft het vooralsnog oorverdovend stil. Of we moeten het doen met de uitspraak van Mieke Vogels dat we een goede campagne hebben gevoerd, maar dat de verkiezingen te vroeg kwamen of onze boodschap te laat. Zo is het altijd wat. We hadden nochtans een sterke boodschap. De vraag is alleen of we ze goed gebracht hebben. Laten we maar beginnen met onze algemene slogan: De Toekomst Wil Vooruit. Tot ik hem daadwerkelijk gelezen had, dacht ik – eerlijk waar – dat het een grap was. De toekomst wil altijd vooruit zoals het verleden altijd achteruit wil. Hoe hol en nietszeggend kan een slogan zijn! We hadden nochtans een prachtige en krachtige slogan klaar. Wij zijn de groene economie. Inhoudelijk sterk en op zijn best op een affiche met groene lijsttrekkers netjes in het pak. Heel duidelijk en met een vleugje humor. Toch moest deze affiche inclusief slogan opgeborgen worden tot de laatste week. Gelukkig lukte dat niet. Maar wie verzint zoiets? De groene economie is óns merk, al werd het gretig door de anderen, niet in het minst door de liberalen, overgenomen. Zo erg vond ik dat trouwens niet, want toen ging de campagne ten minste ergens over. Helaas kunnen we deze verkiezingscampagne inhoudelijk niet echt sterk noemen. Daar pleiten we absoluut niet schuldig. Het begon met moddergooien en kandidaten lokken en het eindigde in wie met wie en met wie niet. Alleen op het eind van de campagne kwamen begrippen als jobkorting, groene economie en sociale bescherming ter sprake. Maar heeft u ook maar één keer het woord ‘klimaat’ gehoord? Ja, wanneer het ging over het slechte economisch klimaat misschien. Of dat het financieel klimaat er vandaag erg aan toe is. Waar is de tijd dat iedereen nog aan de lippen van Al Gore hing en de opwarming van de aarde door alle politici belangrijk werd gevonden? Nu was het milieu helemaal afwezig in de campagne. Tekenend was dat in het kopstukkendebat van de VRT dat opgebouwd was rond belangrijke thema’s milieu niet aan bod kwam. Fout van de media? Jazeker, ik kan en durf het te zeggen. Maar niet alleen de media treft schuld. De Groene Big Bang sloeg niet aan. De Green New Deal evenmin. Een partij die mikt op 10% van de kiezers zou moeten weten dat het percentage intellectuele kiezers lager is dan haar doel. Ik probeer mij voor te stellen hoe een rasechte Antwerpenaar reageerde wanneer onze campainers hem/haar de Green New Deal voor de voeten gooiden. “De watte?” of “Wazegde?” komt nu spontaan in mij op. Trouwens, ik heb onze eigen kandidaten varianten horen uitspreken als daar zijn: groene new deal, groene nieuwe deal en new green deal. Niet dat daar de reden moet gezocht worden dat we ter plaatse zijn blijven trappelen. Daarvoor moeten we naar onder en naar boven kijken. Boven stonden vaak de onbekende lijsttrekkers. De vraag blijft of we niet beter hadden gescoord met onze ex-boegbeelden. En met onderaan bedoel ik de basis waar velen hebben afgehaakt. Ik vrees dat zelfs vele kiezers niet eens één enkel foldertje in hun bus hebben gevonden. Er zijn nog veel te veel groene slaapdorpen.